Klassieke Albums Opnieuw Bezoeken: Bon Iver's For Emma, Forever Ago

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Ik weet wat je denkt: die falsetto-kerel? De klassieke albumserie van de Manual is nog jong, maar het zou geen goede groepering zijn zonder een paar provocerende selecties.

Bon Iver bevindt zich in goed gezelschap, met Prince, The Boss, Herbie Hancock en Pink Floyd als gezelschap tot nu toe. Maar luister naar me, het debuut van de muzikant uit Wisconsin is een breakup-album voor alle leeftijden.

Meer klassieke albums opnieuw bezoeken

• Klassieke albums opnieuw bezoeken: Nebrask door Bruce Springsteen
• Klassieke albums opnieuw bezoeken: waarom Prince’s Purple Rain een instantklassieker was
• Klassieke albums opnieuw bezoeken: Dark Side of the Moon van Pink Floyd
• Klassieke albums opnieuw bezoeken: Head Hunters van Herbie Hancock is Heady Jazz for the Masses

Deel Thoreau, deel Elliott Smith, For Emma, Forever Ago is zowel introspectie als dienstweigering op grond van gewetensbezwaren. De meesten van ons hebben een verbrijzelde relatie meegemaakt en het vinden van troost ergens afgelegen is niet uniek. Sommigen van ons schrijven misschien zelfs fatsoenlijke poëzie of hebben een weloverwogen gedachte of ook tijdens dit hartverscheurende traject. Vernon vluchtte naar het achterland met gitaar in de hand en kwam weg met een album dat elke emotie raakt, met weinig meer dan een akoestische gitaar en microfoon.

Houd er rekening mee dat Bon Iver dit album als relatief niemand heeft geschreven. Dit was geen verklaring van een gevestigde kunstenaar, noch een opvallende verschuiving van bekendheid naar kwetsbaarheid. Dit was een diepbedroefde kerel met veel meer talent dan iemand zich realiseerde, hij morste zijn lef op wat perkament en hoopte dat het zou blijven plakken. Het was niet alleen een meisje dat Vernon diep de bossen van noordwest Wisconsin in sleepte. Hij had ook enkele medische problemen, waaronder mono- en leverinfectie. Hij lag maandenlang in bed en zijn voormalige band had hem net de laars gegeven. De kerel was halverwege de twintig, existentieel depressief, had het net uitgemaakt met zijn toenmalige vriendin en was in feite tijd aan het verspillen met werken in een broodjeszaak en online poker spelen. Genoeg was genoeg. Hij laadde zijn auto vol met zijn relatief kleine stapel muziekapparatuur en ging op weg naar de jachthut van zijn vader

Wat daarna kwam, is behoorlijk opmerkelijk. Het verhaal gaat dat Vernon meestal overleefde van hertenvlees (waarop hij jaagde) en af en toe een partij proviand van zijn vader (voornamelijk wat zuivel en bier). Op een gegeven moment kwam beer de hut binnen. Dit was 2006, toen mobiele telefoons net begonnen op te knappen. Niet iedereen had ze toen en zelfs als Vernon het had, was er vrijwel zeker geen dienst in het afgelegen verblijf. Hij leefde gewoon met zijn gedachten, wat wild vlees en muzikale bekwaamheid die hij verdiende door muziek te studeren op de universiteit en in een handvol bands te spelen.

Om zijn geluid wat dikker te maken, koos Vernon voor een door koor geïnspireerde aanpak. Of misschien was hij gewoon eenzaam en had hij wat denkbeeldige vrienden nodig die ook als achtergrondzangers konden fungeren. Hoe dan ook, hij begon zijn eigen vocalen te herhalen, waardoor hij een harmonische rijkdom schonk zonder de delicate aard van de nummers en het onderwerp op te offeren.

"Skinny Love" is waarschijnlijk de enige hit die uit de negen nummers van de plaat komt. Het begint met het ritmische geluid van een gitaar die bijna vals is, alsof je met roekeloze overgave tokkelt op de veranda van de hut. Het nummer groeit uit tot een folkballad die zowel Vernons stembereik laat zien als het vermogen om een explosief maar afgemeten refrein te ontwikkelen. "Lump Sum" pulseert als flikkerend onweer, de perfecte achtergrond voor Vernons verrassend soulvolle stem. En downtempo-nummers als "The Wolves (Act I and II)" herinneren ons aan het specifieke merk van allesverslindende vrede dat alleen voortkomt uit het zijn in het bos.

Het beste nummer is misschien wel "Creature Fear", een spookachtig stukje folk dat tot leven komt in een vleugje gelukzaligheid. Vernons stem en trouwe gitaar harmoniëren prachtig tussen door percussie ondersteunde melodische toppen. Uiteindelijk verandert het in het meer verkennende, atmosferische soundscape van "Team", ondersteund door militair-achtige snaredrum-beat en gefluit. Het legt wijselijk de vreemdheid en griezeligheid vast van het solo zijn in de natuur.

Het is natuurlijk niet alleen maar schoenen staren en zelfhaat. De plaat is eigenlijk doorspekt met veel lichtpuntjes die eruit gluren als de januari-zon breekt. "For Emma" is een swingend, opbeurend nummer en misschien wel het beste nummer op het album. Het wordt aangedreven door liefde voor een oude partner die des te sterker is geworden door opgedane wijsheid en terugblik. Het is versierd met glinsterende hoorns en het marcheert gracieus de zonsondergang tegemoet, als een oude ziel met heel weinig spijt.

De plaat bracht Vernon naar indie-roem en in 2012 zou hij een paar Grammy's winnen. Het is praktisch gesuggereerd dat Bon Iver op zijn minst nu wordt genomineerd, elk jaar dat ze iets uitbrengen. Vernon is op zijn zachtst gezegd gevestigd, moderne Amerikaanse poprock-leider die links en rechts arena's uitverkoopt. Maar het is deze formatieve eerste release die het meest rauw aanvoelt: een zelfgemaakt lanceerplatform gemaakt van emotie, meeslepende ritmes en een bepaald soort rustieke poëzie.

Hoewel het op elk moment van het jaar geweldig speelt, is For Emma, Forever Ago vooral goed in de winter. De ontroering ervan schittert het meest in het gezelschap van naakte boomtakken en donkere nachten. Logisch, want de plaat was in hoge mate het product van deze trillende tijd van het jaar. De muziek is zacht maar onmogelijk weg te trekken, als een dof houtvuur tijdens het koudste stuk van de avond.

Of je nu op zoek bent naar een relatiebreuk of gewoon een prachtig gearticuleerde laagheid van geest wilt voelen (wat je op zijn beurt meer respect voor alle hoogtepunten zal geven), deze plaat is een must. In de annalen van de hedendaagse muziek is het een moderne klassieker, opgebouwd uit heel weinig maar o zo aangrijpend.