Klassieke Albums Opnieuw Bezoeken: Nebraska Door Bruce Springsteen

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Als kenmerkende eigenschap van een geweldige muzikant het vermogen is om alles te doen, maakt Nebrask Bruce Springsteen een van de beste. Het album, uitgebracht in 1982, was de zesde full-length van The Boss en bood een grimmige afwijking van de door de band gedreven poprock waar hij beroemd om was geworden.

De albumhoes leest als een voorwoord bij de plaat zelf. Het toont een verlaten weg die verdwijnt in de horizon van grasvlaktes en grijze luchten. Het is gemaakt vanaf het dashboard van de auto, met een dun laagje sneeuw op de voorruit. Je kunt de kilte, de verlorenheid, de hopeloosheid, de rauwheid voelen - allemaal voordat de muziek zelfs maar begint. Voor iedereen die over de zijweggetjes van de Cornhusker State heeft gereden, is het angstaanjagend bekend. En het bloedrode lettertype met hoofdletters suggereert dat er grote problemen in het verschiet liggen.

Opgenomen door Springsteen op vier tracks als demo, zou Nebrask oorspronkelijk worden uitgewerkt. De E Street-band moest de nummers injecteren met zijn kenmerkende energie en arena-rock-bekwaamheid, maar het bleek dat de originele opname op zichzelf te waardevol bleek. De delicate aard van het album was zo persoonlijk en poëtisch dat Springsteen ervoor koos er niet omheen te toeren (iets wat hij maar twee keer heeft gedaan, samen met de release van Western Stars in 2019).

De band kwam bijeen voor de opnamesessie van Nebrask, maar uiteindelijk waren het alleen de stem en de instrumentatie van de singer-songwriter die de opname maakten (en die sessie was zo goed dat het acht van de twaalf nummers op Springsteens volgende en meest populaire album, Born in Amerika). The Boss zong niet alleen, maar bemande ook de gitaar, mandoline, klokkenspel, mondharmonica, tamboerijn, orgel en synth. Het is een klinische les in overdubben en gelaagdheid, evenals een krachtig bewijs van wat de slimste muzikanten kunnen doen met slechts drie akkoorden.

Voor een wereldwijd erkende muzikale kracht was terugtrekken in de slaapkamer inderdaad atypisch. Wat meer is, de blauwe-boorden-thema's van de Boss veranderden in een donkerder, meer broeierig territorium. Het is nog steeds de arbeidersklasse, maar de onbezongen, had-it-up-to-here, soms gewelddadige leden van deze categorie. De hoofdpersonen van Nebraska waren moordenaars en criminelen, veroordeeld tot de dood of levenslang.

De plaat begint met de treurige weeën van de harmonica in het titelnummer, wat klinkt als een roestige hordeur of de verre kreet van coyote. Het is een veelzeggende eerste indruk die een voorafschaduwing is van angst, gebroken geesten en het hartverscheurende gevoel dat je er erg hard door wordt gedaan. Het nummer gaat over Charles Starkweather, die eind jaren vijftig elf mensen vermoordde in Nebraskand Wyoming. En toch, in dit nummer en het hele album, is het minder down-and-out dan duidelijk en brutaal eerlijk. Vooral schrijvers zijn gefascineerd door het rustige vertrouwen dat deze plaat uitstraalt.

"Atlantic City" is een prachtig stuk melodieuze folk, diep beïnvloed door de dromerige mandoline. Het verwoordt prachtig de vele gokken van het leven en biedt weinig optimisme in de vorm van uitgaan in de stad, alleen al om de stad uit te gaan. Springsteen combineert zijn eigen vocalen tot een beklijvend effect en sommige lijnen zijn onmogelijk goed:

Alles gaat dood, schat, dat is een feit

Maar misschien komt alles wat op een dag sterft terug

Doe je make-up op, zet je haar mooi op

En ontmoet me vanavond in Atlantic City

Het galmende pleidooi van 'State Trooper' is verschrikkelijk ontroerend ('stop me alsjeblieft niet'), voordat de akoestische gitaar zachtjes stuitert. Het klinkt als de ritmische hobbels van een versleten open weg 's nachts, met Springsteen die naar de maan huilt en een onheilspellend gevoel van diepe schuld. Ondertussen presenteert "Open All Night" een zeldzaam voorbeeld waar Springsteen inplugt en formatieve rock 'n' roll-achtige riff speelt. Het is een blik in de achteruitkijkspiegel; een eerbetoon aan mensen als Chuck Berry en Buddy Holly.

Nebrask is niet alleen een oprecht stuk singer-songwriter-goud, het is ook praktisch journalistiek en onthult The Boss als een diepgeworteld lid van het onrustige Amerikaanse landschap. De luisteraar kan de benarde situatie van de 'slechteriken' voelen, dankzij Springsteens vocale charisma, maar ook vanwege de teksten, die vaak worden gelezen als het werk van een behendige krantenverslaggever.

De plaat vestigde Springsteen als een echte troubadour, met Woody Guthrie's observatievaardigheden, Dylans folky masterclass en grit die helemaal van hem is. De weerkaatsende twang van Americ was voor altijd veranderd, ontnuchterend en zo echt gemaakt dat het een beetje eng kan zijn. Als er een intieme soundtrack was voor de onderbuik van het Amerikaanse leven in een kleine stad, dan is dit het wel.

Zowat elk album is beter in eenzaamheid met je favoriete koptelefoon, maar deze resoneert echt. Nebrask nodigt Springsteen uit in je woonkamer om een aantal werkelijk verbluffende verhalen te vertellen, op de melodie van ingetogen en ongelooflijk emotionele folk.