Klassieke Albums Opnieuw Bezoeken: Waarom Prince's Purple Rain Een Instant Klassieker Was

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Het overlijden van Prince in 2016 lijkt veel recenter dan het in werkelijkheid is. De funk-soul-maestro van Twin Cities zou vrijwel zeker nog steeds op tournee gaan, zo niet om het nemen van pillen te verwarren.

Sinds zijn opkomst tot roem en de status van sekssymbool in het begin van de jaren tachtig, heeft Prince, in zijn leven en postuum, iets verkocht voor een bedrag van 130 miljoen platen. Dat is goed genoeg om een van de meest succesvolle muzikanten ooit te worden genoemd. De grootste prestatie van Prince was misschien wel het vermogen om de pijlers van popmuziek naar zijn zin te buigen. Zijn meest bekende en gerefereerde album, Purple Rain, is het perfecte paarse voorbeeld van zo'n game-changing.

Toch is het gemakkelijk om te vergeten dat een hele scene in Minneapolis, een ongelooflijk levendige, heeft bijgedragen aan de opbouw van de man en zijn geprezen carrière. Net als Detroit in de late jaren 50 en vroege jaren 60 en Seattle in de jaren 90, hadden de Twin Cities zijn eigen doordringende geluid. Aan het eind van de jaren '70 werd een ketel van geweldige areacts zoals de Lewis Connection, Herman Jones, Sue Ann Carwell en meer stijlvol naar binnen getrokken sonische context moet deze box-set bekijken).

Purple Rain, uitgebracht in 1984 viWarner Brothers, is de zesde studio-full-length van Prince en is ook eigenlijk de soundtrack. Als zodanig heeft het zowel een dichter geluid (dankzij de volledige begeleidingsband, de Revolution) als de hints van kitsch en af en toe een verfraaiing die bij partituren hoort. Praktisch biopic, de film vertelt het verhaal van een kind uit Minneapolis dat probeert om te gaan met de omslachtige huiselijke situatie vimusic. Het wordt beschouwd als een van de beste muziekfilms ooit gemaakt … maar het album overschaduwt het.

De plaat verspilt geen tijd met het bekendmaken van zichzelf en opent nummer "Lets Go Crazy", beginnend met gesproken woordverklaring op kerkorgel. Prince kondigt zijn goddelijke aanwezigheid op een lofrede-achtige manier aan, de drums en de vurige gitaarhaak vallen weg, en plotseling wordt de luisteraar meegenomen naar de dance-rock-hemel. Volgens The High Priest of Pop is het een preek die wordt gevoed door elektrische gitaar, scherpe achtergrondzang en een onderliggende veerkrachtige kerk.

Nummers als "The Beautiful Ones" doen zoveel terwijl ze moeiteloos cool zijn. Er is de zoete praat in de slaapkamer, de synth-geleide balladry, de vluchtigheid van Prince zelf, uitgedrukt door middel van dramatische sonische vignetten in de track zelf. Ondertussen komt ‘Computer Blue’ eruit als de perfecte tijdcapsule van de pop uit de jaren 80, met vormende R & B-elementen die zijn ingeplugd en met een drumbehandeling op de grond. Je kunt de spanning horen tussen rock, funk en de opkomende elektronische popelementen van de erand, bovenop het vakkundig weven van ze allemaal, Prince laat ze overlopen in indrukwekkend gitaarwerk.

Hoogtepunt "When Doves Cry" is een instant klassieke, rode loper waarop Prince zijn vocale karbonades laat zien. Het nummer trekt je van alle kanten naar binnen, van de sijpelende pianomelodie tot de soulvolle levering tot de industriële percussie (veel van de accenten zijn te danken aan de Linn LM-1-drummachine). Het is de eerste single van de plaat en bevat, nogal gek, geen baslijn. Prince wilde dat het een eigenaardigheid was en schreef het naar verluidt als laatste. De manier waarop het zoveel doet met relatief weinig, althans qua instrumentatie, is puur geniaal. Het einde is een les in vocale gelaagdheid in de studio.

Met 'I Would Die 4 U' als chaser is dit een van de beste een-tweetje-stoten in het moderne muziektijdperk. Dit volgt zoemgeluiden als neonreclame, met glazig synth-werk en loopy breakdown die je eraan herinneren dat funk dit hele project hier in de eerste plaats heeft gebracht. Oh, en de manier waarop de titel van het nummer is geschreven, het is alsof de profetische prins wist dat we allemaal op tijd liefdesboodschappen als deze op onze telefoons zouden sms'en.

De plaat eindigt in stijl en sluit af met het titelnummer. De langzame brander valt prachtig tussen gospel en rockopera, met wat glamour en metal er voor een goede dosis in geperst. Met bijna negen minuten is het een blijvend nummer, maar als een lange, oprechte kreet is er geen enkel saai moment. Het nummer valt uiteindelijk op zijn knieën, huilende gitaar en piano maken plaats voor omhullende snaren.

Prince schreef elk nummer op de plaat. Hoe pop-y het ook is, Prince blijft overal diep geanimeerd, een geboren artiest en bandleider in misschien wel de grootste vorm van zijn lange carrière. Het is alsof Little Richard een zonnebril, een elektrische gitaar en een mandaat heeft gekregen om lust en liefde om te zetten in groove-volksliederen. Billboard had het misschien het beste gezegd en merkte op dat er op dat moment slechts één persoon populairder was dan Reagan, en die persoon was Prince.

Prince hoefde geen intergalactische ster te worden. Zijn vorige record, het betoverende 1999, had hem al naar nieuwe hoogten gestuwd. Maar Purple Rain maakte Prince zo groot dat je hem praktisch vanuit de ruimte kon zien, en een onsterfelijke ook.

(Wil je nog een knaller uit het verleden bekijken? Bekijk onze kijk op het klassieke album Head Hunters van Herbie Hancock.)