De Enige Kleine Verandering Die Mijn Familie Heeft Aangebracht Tijdens De Pandemie

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Zoals zoveel gezinnen over de hele wereld tegenwoordig, is de mijne op talloze manieren getroffen door de aanhoudende COVID-19-pandemie, en heel weinig daarvan is ten goede. We hebben de meeste vrienden of familieleden nu al een jaar niet meer gezien. We hebben vakanties naar verre punten gemist en bezoeken aan favoriete plekken dichter bij huis. Feestdagen, jubilea en verjaardagen zijn met weinig tamtam verstreken. We hebben ons verveeld, rusteloos, lusteloos, enzovoort. En we hebben ook iemand verloren.

Maar in de loop van het afgelopen jaar heb ik als vader, echtgenoot en volwassene enig perspectief opgedaan dat misschien in de afgelopen jaren misschien nog niet is opgebouwd. Ja, ik mis het om mensen persoonlijk te zien. Ik mis musea en restaurants. Ik mis fitnesslessen. Ik mis het om boodschappen te doen zonder masker dat over mijn gezicht is geplakt. Enzovoorts. Maar ik ben me ook gaan realiseren hoe gelukkig mijn gezin is om nu veilig te zijn, met onze gezondheid, ons huis en elkaar. Als ik er door de lens aan denk, niet aan wat er is weggenomen, maar aan wat er overblijft, is het gemakkelijker om met dagen door te gaan. Of zelfs om ervan te genieten.

Gerelateerde gidsen

• Zelfzorg voor mannen
• Hoe kleine bedrijven te ondersteunen die worden getroffen door COVID-19

Maar hoe kun je die gevoelens delen met eerste-klassers en peuters? Hoe probeer je deze vreemde, vreselijke tijd te relativeren?

Het was verdrietig om mijn dochter het feest te zien missen dat we hadden gepland voor haar tweede verjaardag in maart 2020; zo ook het vooruitzicht dat haar derde verjaardag een miniatuuraangelegenheid is, als er al iets buiten ons vier ligt. Onze zoon naar school sturen met een masker over zijn mond en neus en vermaningen om zijn handen te wassen bij elke kans die hij krijgt, is zelfs maanden binnen nog steeds vreemd. nog niet veilig”is verschrikkelijk. Dus we wisten dat we in ieder geval moesten proberen om iets te doen.

Om te proberen de angel van deze vreemde tijden te verzachten, begonnen mijn vrouw en ik routine te implementeren die de kinderen al snel zo volledig omhelsden dat zij er nu altijd aan beginnen, zelfs op de avonden dat het volwassen is geworden. Elke avond, terwijl we samen aan tafel gaan zitten, gaan we rond de tafel en zeggen we allemaal onze "dankbaar".

En ik kan je niet sterk genoeg aanbevelen hetzelfde met je gezin te proberen.

Voor alle duidelijkheid: we zijn geen religieuze familie. Helemaal. Als dat van jou is, heb je misschien al een dergelijke praktijk, maar zo niet, dan moedig ik je aan om dit soort ritueel niet te vermijden voor welke religieuze omgang dan ook. Omdat Dankbaar in ons gezin volkomen persoonlijk is, en het kan zijn wat elke persoon wil.

De meeste nachten zegt onze aanstaande dochter van drie: "Ik ben dankbaar voor Ben!" Ben is haar oudere broer. Dat geldt ook voor een bijzonder goed genoten diner, af en toe een goede herinnering aan de dag en het komende zoete dessert als het een zoete dessertavond is. Moeder en vader? We worden soms herkend, vooral als ze voor de tweede ronde van Thankfuls gaat, wat een inbreuk op het decorum is, maar ze is twee, dus het is cool.

Onze zoon, die zeven is, is vaak genuanceerder in zijn dankbaarheden, van iets goeds die dag van school tot waardering voor ons huis tot een idee dat hij had voor het Lego-project dat hij wil bouwen. Of soms voor een zoet dessert.

Voor mijn vrouw en voor mijzelf zijn de dankbetuigingen vaak een manier om de kinderen een goed gevoel te geven. We 'besteden' onze beurt aan het noteren van een prestatie of een vriendelijke daad of aan het waarderen van familie in het algemeen. Maar ze zijn soms ook een heel reële manier om te ventileren, zij het op een manier die is ontworpen om voorbij de hoofden van de kinderen te gaan. Op vele nachten die volgen op bijzonder lange dagen, kan mijn dankbaar zijn dat de dag bijna voorbij is. Het kan zijn dat mijn vrouw het bedtijd nadert, en ik weet dat zij de kinderen bedoelt, niet de onze.

Maar op de goede of zelfs gewoon de goede dagen kijk ik rond de tafel en zeg ik: "Ik ben dankbaar voor jullie allemaal." Nu voel ik me duidelijk altijd zo, maar er is een echt krachtig en nivellerend effect geweest door meerdere keren per week te pauzeren om dat te zeggen, of sommigen nemen het hardop over, en daardoor erover na te denken.

We zullen deze tijd zo goed mogelijk doorstaan, en we zullen de maskers, het handdesinfectiemiddel, de quarantaine, de vermiste familie en vrienden en al de rest zo snel mogelijk achterlaten. Maar de Thankfuls: degenen waarvan ik hoop dat we ze voor altijd bij ons houden.