Logo nl.masculineguide.com

Wat Is Prog-Rock Precies? We Breken Het Muziekgenre Af

Inhoudsopgave:

Wat Is Prog-Rock Precies? We Breken Het Muziekgenre Af
Wat Is Prog-Rock Precies? We Breken Het Muziekgenre Af

Video: Wat Is Prog-Rock Precies? We Breken Het Muziekgenre Af

Video: Wat Is Prog-Rock Precies? We Breken Het Muziekgenre Af
Video: Most Underrated Progressive rock bands 2024, April
Anonim

Zelfs als je de classificerende term prog-rock nog niet hebt gehoord, heb je de muziek waarschijnlijk wel gehoord. Het is de inventieve stijl gepopulariseerd door mensen als Yes, Rush, King Crimson en meer, en daagt de manier uit waarop we denken over rock-'n-roll.

Image
Image

Zoals de progressieve naam aangeeft, speelt er een thema van evolutie. Prog-rock is boeiend omdat het altijd verandert. Het gesmolten muziekgenre voert constant gevechten uit met populaire geluiden en de status-quo. Dat kan zich vertalen in alles, van het samensmelten van twee onwaarschijnlijke muziekstijlen of het spelen in een obscure maatsoort tot het opnemen van rare instrumenten of het uitrekken van een nummer tot ruim twintig minuten lang.

Als rockmuziek op de middelbare school was, zou je de prog-rockkinderen waarschijnlijk in calculus op hun map zien schetsen. Het is een wiskundige, nerdachtige, complexe, bedrieglijk ritmische muziek die een scherp begrip van compositie vereist. Luisteren naar klassieke prog-rockjam, zoals Yes's Roundabout, is als getuige zijn van genialiteit die het probleem oplost. Je kunt praktisch de innerlijke werking van de hersenen horen die te groot zijn voor de gebruikelijke popmuziekvorm. En die geluiden komen op onverwachte manieren, waardoor je je interpretatie van rock opnieuw moet beoordelen.

Het is een wiskundige, nerdachtige, complexe, bedrieglijk ritmische muziek die een scherp begrip van compositie vereist.

De boog van Prog-rock is niet helemaal anders dan die van modern voedsel. De industrialisatie deed wat de popmachten met muziek deden. Dat wil zeggen, het werd zo gestroomlijnd dat het zijn identiteit verloor. Al snel zouden eten en muziek zo formeel worden dat het moeilijk was om individuele ingrediënten of bands van elkaar te onderscheiden. Het kwam allemaal ergens uit dezelfde fabriek.

Vervolgens beweging om dingen beter te laten smaken en klinken. Eten keek terug op oude technieken en versheid en regionaliteit om de smaak te maximaliseren. Evenzo keek rock ter inspiratie terug op klassieke muziek en jazz en andere structureel betrokken genres. Het idee was om van rock weer een kunstvorm te maken, iets dat we talloze keren konden ronddraaien en elke keer iets nieuws konden ontcijferen.

Image
Image

Er is een nieuwe generatie die prog-rock naar verheven melkwegstelsels brengt, geleid door experimentele bands als Suuns en onstuimige groepen als King Gizzard & the Lizard Wizard en Kikagaku Moyo. Maar weinig voorgaande bands hielpen de stijl vast te leggen en bieden slimme lessen over de uitgebreide aard van de categorie.

Hier zijn een paar albums om je te helpen het veelkoppige en prachtige beest dat prog-rockmuziek is te begrijpen en waarderen:

De-Loused in the Comatorium door Mars Volta

Prog-rock was goed ingeburgerd in 2003 toen deze plaat werd gedropt door de band uit Texas die een enorme vingerafdruk op de stijl achterliet. Zoals veel prog-producties, is dit album van de conceptvariant en vertelt het het verhaal van ervaring die wordt veroorzaakt door een cocktail van morfine en rattengif. Het gitaarwerk is verschroeiend en er zijn opvallende en pacy knipogen naar Amerikaanse jazz en traditionele Latin muziek. Net als Rush en Tool, de Mars Voltreveal de vele toegevoegde lagen die geweldige drummer in het genre kan brengen. En ja, de albumhoes is geweldig, misschien wel een eervolle vermelding voor het beste gesprek ooit.

Gisteren door Yes

Zowat elke plaat van Yes laat een belangrijk facet van prog-rock zien. Het mooie van Yesterdays is het vermogen om een aantal van de meest innovatieve werken van de band te laten zien, die pas jaren later voor een album werden geoogst nadat iedereen zich de absurde schittering ervan realiseerde. Het opent ook met een ongelooflijke cover van Simon & Garfunkels America, waardoor het bekende nummer de volledige progressieve shake-down krijgt.

In de Court of the Crimson King door King Crimson

Deze uitgave uit 1969 hielp de opkomende progrockscene te definiëren. Blues, symfonische muziek en de donkere, broeierige kant van psych-rock samenvoegen. De plaat lijkt in twee verschillende richtingen te gaan, langs een organisch pad geleid door houtblazers en klassiek geïnspireerde structuren, maar ook rechtstreeks naar de kern van het psyche visavvy elektrische gitaarwerk, de mellotron, en wat surrealisme. Veel van de grootste rockers noemen dit album een invloedrijk hoogtepunt.

The Wall van Pink Floyd

Hoewel Dark Side of the Moon zijn eigen meesterwerk is, maken de flagrante anti-conformiteit van The Wall en zijn conceptalbumbenadering het prog-rock goud. In 1979 was het bijna te veel om mee om te gaan, aangezien velen aanvankelijk kritiek hadden op de plaat omdat ze in zichzelf gekeerd waren. Maar het album bleek een wijs en herkenbaar verhaal te zijn over de valkuilen van roem, in de out-there incarnatie van twee schijven in de toonsoort van rockopera. Het onthulde nog een andere kant van Pink Floyd, een band die het schijnbaar allemaal zou kunnen.

2112 door Rush

De meesten van ons weten waartoe de overleden en getalenteerde percussionist Neil Peart in staat was. Deze plaat uit 1976 spreekt tot dit en meer en toont het instrumentale meesterschap en de waardering van de Canadese band voor sci-fi. Geïnspireerd door schrijver en filosoof Ayn Rand, volgt het album een futuristische ultra-autoritaire wereld waarin de staat alles controleert. Het huiveringwekkende verhaal wordt tot leven gebracht door uiterst verfijnde en ruimtelijke rockgeluiden en fantastische tochten onder leiding van tijdswisselingen en sprankelend solowerk.

AEnimby Tool

Het beste van het beste album van Tool is dat het de agressievere kant van prog-rock belicht. Het kwartet uit Los Angeles wordt meestal op één hoop gegooid in de metalsectie met bandnaam die in de jaren '90 synoniem werd met rugzakpatches en tegencultuur. Toch nam Tool altijd de meer gecompliceerde, minder bereisde weg. Deze plaat is als een gigantische klassieke compositie, aangesloten op torenhoge stapels versterkers en met ongelooflijke kracht de ether in gelanceerd.

Aanbevolen: