Wat U Moet Weten Over Methode Ancestrale Winemaking

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Er is meer dan één manier om bubbels te maken. De lange geschiedenis van mousserende wijn omvat nogal wat vallen en opstaan en nieuwe technologieën en technieken, waardoor de geprefereerde manier om het spul te produceren enigszins variabel is.

Een van de oudst bekende manieren wordt, heel toepasselijk, de voorouderlijke methode genoemd. Omdat het een vormende techniek is, is het iets grover, maar voorstanders beweren dat het resulteert in meer smaak en variatie. Vergelijkbare lof wordt gezongen voor andere gerelateerde hands-off benaderingen, zoals inheemse gistfermentaties of het afzien van het filteren of klaren van wijn - minimale tussenkomst, maximaal karakter, zeggen ze.

Zoals veel vroege benaderingen, mist de voorouderlijke methode een beetje in de weg van controle. Als zodanig kan het voor sommige labels worden gezien als een te grote gok in de moderne tijd. In wezen wordt de primaire gisting gestopt voordat de wijn droog wordt, waardoor er wat restsuiker overblijft. de secundaire gisting vindt plaats in de fles, ervan uitgaande dat er geen hik optreedt, waarbij de aanwezige gist de overgebleven suiker van de eerste doorstart eet (er wordt geen suiker toegevoegd, volgens de “dosering” -stap in de klassieke mousserende productie).

Er is geen disgorgementfase om de wijn op te ruimen, wat normaal gesproken het bezinksel van overgebleven droesem zou aanpakken. Abonnees vinden het leuk dat deze methode zowel relatief eenvoudig als niet duur is. En als de wijnen goed gemaakt zijn (of de producent geniet gewoon van geluk), hebben ze de neiging om expressiever te zijn in de mond dan bubbels die uit meer gemechaniseerde technieken zijn gemaakt.

Hoe ver gaat het terug? Velen geloven dat de eerste poging plaatsvond in de 16e eeuw. In 1531 begonnen monniken in de regio Limoux in Zuid-Frankrijk wat trend zou worden. De stijl ging ook langs de termen "rurale" of "artisanale" en dateert al een paar eeuwen van vóór de klassieke benadering van mousserende wijn. Aangenomen wordt dat de Blanquette de Limoux het begin is.

Hoewel je misschien niet altijd 'voorouderlijke methode' of 'méthode ascestrale' op de fles ziet, ben je waarschijnlijk al bekend met de stijl. Het is deze oude benadering die achter de recente heropleving van Pét-Nat-wijnen zit. Zowel wijnmakers als consumenten blazen leven in de 500 jaar oude praktijk en drinken in de vaak aromatische en lagere ABV-resultaten. Ze zien er niet altijd schoon en netjes uit, gezien de troebelheid die van de droesem komt, maar dat kunnen ze qua smaak goedmaken. Als de wijde wereld van mousserende wijn een subcategorie had, zou dit het zijn.

Andere methoden zijn de sodbenadering, waarbij CO2 wordt gepompt, en de Charmat-techniek (ook bekend als de tankmethode), ontwikkeld in Italië en met roestvrijstalen tanks onder druk. De traditionele methode is de methode waar champagneliefhebbers vaak poëtisch over nadenken en is verreweg het meest betrokken. Dit is de méthode classique, bewerkelijk en duur. Riddling, disgorging en meer vinden plaats en het hele proces is uitgebreid en vereist gespecialiseerde apparatuur en veel discipline.

Stel je de voorouderlijke methodewijnen voor in termen van bier. Met minder alcohol en een rustieke inslag, lijken ze bijna op het wijnequivalent van boerenbier. Zo'n stijl is op dit moment dubbel aantrekkelijk, omdat de pandemie ons ertoe aanzet om te drinken op uren dat we moeten functioneren, en ook op zoek zijn naar ontsnappingen door middel van onderscheidende, plaatsgerichte smaken.

Aangezien consumenten verstand hebben van trends en het concept van terroir, is het geen echte verrassing dat zoiets als de voorouderlijke methode weer populair is. Het vereist vaardigheid in de kelder en de bijproducten kunnen smakelijke wijnen zijn met veel persoonlijkheid.