Waarom Je Witte Zinfandel (opnieuw) Een Kans Zou Moeten Geven

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Voor veel Amerikanen dient White Zinfandel als hun eerste uitstapje naar gefermenteerd fruit. In wijnkringen is het de ultieme bokszak. Hoe polariserend het ook mag zijn, het geniet een beetje van een comeback.

Je hebt de flessen gezien, uitgerust met een wit label met roze rand en gevuld met bloos-getint sap. Sutter Home beweert het spul in de jaren zeventig te hebben uitgevonden. Ongetwijfeld waren kleinere producers hier en in het buitenland op zijn minst aan het experimenteren met de stijl daarvoor. Maar de Californigiant maakte het spul populair en profiteerde van een beetje experimenteren.

De eerste batch werd geproduceerd in 1972, ergens tussen kniekousen en Ziggy Stardust. Het is gemaakt van saignée-sap, of het spul dat van nature wordt geperst vanwege het gewicht van de druiven. De eerste paar jaargangen bleken moeilijk te verkopen, maar toen er in 1975 een bijzonder solide batch uitkwam, begon Amerika te kwijlen. White Zin is sindsdien de naamgenoot van Sutter Home geworden.

Waarom de White Zin vitriol? Voor sommigen is het de eenvoudige aard van de wijn. En wijn, volgens Winos, is iets om over na te denken, niet kopen bij 7-Eleven en prompt pond (behalve dat voor goedkoop bier). Voor anderen is het waarschijnlijk de zoetheid, waardoor het wat sommigen een "amateuristische" kwaliteit noemen. Misschien komt het doordat de wijn in massa wordt geproduceerd. Misschien komt het omdat het enorm populair is. Traditionalisten kunnen de gedachte niet aan dat Zinfandel, gedurfd en gevestigd rood, wordt behandeld als witte wijn (vertel deze groep niet over White Pinot Noir).

Waarom zijn sommigen er dol op? Nou, het is een mooie kleur en gaat vrij gemakkelijk naar beneden. En ter verdediging heeft White Zin waarschijnlijk meer Amerikanen kennis laten maken met wijn dan welke andere drank dan ook. Als gatewaywijn heeft het veel plezier gedaan aan collega-wijnmakers en hun merken. Bovendien is het rosé, een van de meest betrouwbare wijncategorieën die er zijn.

"De wijnmakerijen die deze stijl populair maakten, lieten de druiven overrijp worden, dus moesten ze het sap verdunnen terwijl het aan het gisten was, zodat het alcoholpeil niet door het dak ging."

Eerlijk gezegd is de oorspronkelijke versie niet erg goed. Maar Coors Light of de McRib ook niet en kijk hoe het met hen gaat. Maar het kan goed zijn, zoals een nieuwe generatie wijnboeren erachter komt. Producenten uit Californië zoals End of Nowhere en Turley Cellars proberen White Zin opnieuw te definiëren door wat meer smaak en detail in de wijn te injecteren.

Ian Atkins van Flat Brim Wines in Portland is een van hen. "Met name White Zin had de reputatie een suikerachtige puinhoop te zijn, maar dat was eigenlijk gewoon een slechte manier om het te maken", zegt hij. "De wijnmakerijen die deze stijl populair maakten, lieten de druiven overrijp worden, dus moesten ze het sap verdunnen terwijl het aan het gisten was, zodat het alcoholpeil niet door het dak ging."

Atkins waardeert de fruitige en kruidige eigenschappen van Zinfandel, maar weet dat hij werkt met stijl die niet de beste reputatie heeft. "Ik noemde het White Zinfandel als manier om het gesprek op gang te brengen [onder] wijnconsumenten", voegt hij eraan toe. "En als wijnmaker ben ik geïnspireerd door de Californische wijnindustrie uit de jaren 70. Het is voor mij erg succesvol geweest en ik denk dat deze nieuwe generatie hoogopgeleide wijndrinkers geniet van het taboe van het drinken van White Zin."

White Zin blijft een relatief goedkope fles waar je van kunt genieten in een bruine tas of als laatste wijn van de avond op een wazig achtertuinfeestje. Maar het kan ook worden verbeterd met weinig meer TLC in de kelder. Daarna begint het zich te gedragen als zijn meer gevierde neven, met frisheid, krachtige zuurgraad, levendige fruitsmaken, zelfs een vleugje rook en kruiden.

Als Merlot in opkomst is, waarom dan niet nog een Golden State-icoon?