U Hebt MaxTrax Herstelborden Nodig Om Het Avontuur Levend Te Houden

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Mijn jeugdbuurt bevond zich in wat mijn familie 'de zegeningen' van Californië noemde. OlindVillage bevatte 100 huizen en had een eigen supermarkt, restaurant, basisschool en brandweerkazerne (wat handig was als er elke zomer bosbranden uitbraken). Voor al het andere vermaak moet u een aantal kilometers over de canyonweg naar ons bescheiden stadscentrum rijden. Inbrekers konden niet de moeite nemen om de tocht naar ons gebied te maken, en omdat iedereen voor elkaar zorgde, genoot Olinden van een gevoel van veiligheid dat op de meeste andere plaatsen onmogelijk was.

Deze omgeving, het passel van kinderen van mijn eigen leeftijd en een grote verbeeldingskracht brachten mijn avontuurlijke geest voort. Geen pijpleiding was te donker, geen boom te hoog en geen dier was te eng om mijn vrienden en ik ervan te weerhouden te verkennen. Af en toe leidde onze avant-gardistische houding tot gevaarlijke situaties - de stier achtervolgde me een keer de boom in en zat toen urenlang aan de basis te snuiven en ijsberen, totdat hij eindelijk voelde dat zijn punt werd gemaakt - maar de meeste dagen waren pure vreugde in ons buitenkoninkrijk.

Het verlangen om te ontdekken nam niet af naarmate ik ouder werd. Zelfs toen ik voor de universiteit in Boston was, ontsnapte ik regelmatig uit de stad om nabijgelegen bergen te snowboarden, off-road in mijn jeep of kuierend door landelijke delen van het noordoosten. Na mijn studie heb ik elk grammetje betaalde vakantie gebruikt om door Patagonië te trekken, door West-Europa te dwalen of door de VS te reizen. Uiteindelijk koos ik voor een carrière die een spontaan avontuur mogelijk maakte, op voorwaarde dat ik mijn ervaringen in geschreven medium vertel (vierkante deal, rechts ?).

Dus toen een dronken chauffeur me zeven maanden buitenspel zette met hersenletsel, kun je je voorstellen hoe onweerstaanbaar de jeuk om te verkennen werd. Maar zelfs nadat ik mijn hoofd buiten had kunnen steken, waarschuwden doktoren me om het rustig aan te doen. Met tegenzin volgde ik hun advies op - tenslotte was langzaam bewegen veel beter dan helemaal niet bewegen.

JoshuTree, Californië is een betoverend landschap vol sierlijke rotsformaties, diverse vegetatie en ruige woestijn. Op slechts een paar uur rijden van mijn huis is J-Tree ook de perfecte plek om mijn benen te strekken zonder mijn vrouw zorgen te maken. Zoals gewoonlijk heb ik paar vrienden verzameld met de belofte van shenanigans en, met mijn Land Cruiser in de winkel, overtuigde ik hen om hun vrachtwagens aan te bieden voor onze expeditie.

Ik weet niet zeker wat ons te wachten staat, ik maak snel een set MaxTrax Mk II herstelborden vast aan het rek van de Tacom van mijn buddy (bewaar de geliktere, veiligere montagepennen voor mijn Cruiser), pak een paar extrlayers voor koude nachten en ga op pad. Zonder een reisschema gebruik ik de korte afstand om activiteiten te onderzoeken. We wandelen over het Ladder Canyon-pad, vinden wat leuke off-road en kamperen op het grondgebied van Bureau of Land Management (BLM).

De wandeling is niet lang - slechts een lus van vijf mijl - maar het gaat langzaam. Als we niet door doolhoven van keien slingeren, balanceren we voorzichtig op gammele ladders hoog in de lucht. Maar ik heb geen grote haast; Ik pauzeer vaak om laag na laag sedimentaire aarde te analyseren, buitensporige vormen die door tijd en weer zijn gevormd, en weinig gecamoufleerde wezens die baden in de zon. Onze beklimming bereikt zijn hoogtepunt met een verbluffend uitzicht op CoachellValley. strook van de Salton Sepeeks tussen uitstekende heuvels en kronkelende duinen trekken het oog in miljoen richtingen.

Schoonheid brengt vaak introspectie met zich mee, en tijdens de terugreis gaan er weinig woorden tussen ons over. Er worden nog minder woorden gedeeld terwijl we lunchen. Maar uiteindelijk doorbreken we de stilte om commentaar te geven op het gebrek aan vuil dat aan de zijkanten van onze voertuigen is gepleisterd. Gelukkig zijn we omringd door de verfkwast van de natuur, dus stapelen we ons in de booreilanden en beginnen we onze doeken te versieren.

De recente regens hebben het losse zand ingepakt, waardoor donuts en glijbanen met achterwielaandrijving mogelijk zijn die de vrachtwagens anders binnen enkele seconden zouden laten zinken. Maar zelfs onder vergevingsgezinde omstandigheden slaagt mijn vriend erin zijn tuig te begraven om erop te wijzen dat zelfs 4WD Lo niet kan overwinnen. In plaats van ons grijptouw te vinden en te hopen op een schone trek, laden we de MaxTrax uit en gaan aan het werk.

Eerst draaien we de planken om om ze als schoppen te gebruiken, waarbij we het opgehoopte zand wegsnijden van de voorkant van elke achterband. Dankzij de ingebouwde handvatten op elk bord kunnen we de pads, beladen met hun trek, gemakkelijk positioneren en optillen. Nu de landingsbaan is vrijgemaakt, zetten we een plank vast aan de voet van elke achterband en geven onze vriend het signaal om langzaam naar voren te trekken.

Het loopvlak grijpt onmiddellijk vast aan de duurzame tractiepunten van de MaxTrax en trekt het voertuig uit zijn val. Terwijl het volle gewicht van de truck over de planken gaat, buigen ze een beetje, maar blijven ze geplant en intact. Als ik de pads afstoffen, verbaas ik me over hun duurzaamheid, gezien hun relatief lichte gewicht (slechts zeven en een half pond per stuk). Omdat ik denk dat hun service compleet is, beveilig ik de MaxTrax opnieuw voordat we besluiten een plek te zoeken om te kamperen.

Maar dezelfde vriend die zijn Tacom heeft gepropt, slaagt er ook in om massieve rotsen langs het pad over het hoofd te zien en zijn frame op het oppervlak te laten stranden met pijnlijk metaalschaafsel. Verspreid over zijn rotsen die we zouden kunnen gebruiken om voor en achter het rotsblok te stapelen om hem te bevrijden, maar een verkeerde beweging hier zou iets kritiek kunnen beschadigen; we hebben een zekere tractie nodig. De MaxTrax komt weer tevoorschijn om achter de voorband te stapelen. Nogmaals, met de truck in 4WD Lo, passen de banden perfect bij de spikes en heffen ze de tuigage net genoeg op om onze vriend te bevrijden van een mogelijke ramp.

Gelukkig is er nog genoeg daglicht om een goede camping te vinden en het vuur aan te steken. De dalende temperatuur trekt ons naar het vuur, maar niet zo dichtbij dat ons zicht op de sterren wordt belemmerd. Alsof ik het voor het eerst zie, kijk ik naar de Melkweg. een smeer van diepblauw gespikkeld met fonkelende lichtjes snijdt door de zwarte lucht. Ik haal diep adem en geniet van het avontuur van de dag in het schril contrast met maandenlange opsluiting binnenshuis. Nooit meer zal ik het vermogen om te verkennen als vanzelfsprekend beschouwen - hoe traag het ook mag zijn.