Kunstenaar Mark Maggiori Schildert Een Nieuw Oud Westen

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Terug op de kunstacademie hingen we allemaal rond in het kantoor van de Engelse afdeling, pratende schrijvers. Faulkner, Hemingway, Kerouac, Fitzgerald, alle groten, samen met de neo-westerse schrijver Cormac McCarthy. We hielden van McCarthy, die, zoals een vriend samenvatte, de centrale filosofie had dat vreselijke, gewelddadige en wrede dingen zonder enige reden gebeuren. De wraakzuchtige, onvermijdelijke Anton Chigurh uit No Country for Old Men; de emotieloze marteling in All the Pretty Horses; de langdurige uithongering en constante beweging van The Road; de bijna eindeloze dood en verminking in Blood Meridian. We hielden vooral van Blood Meridin, een boek met nachtmerriereizen in het Amerikaanse Westen. Vanuit zijn huis ergens in de buurt van SantFe, N. M., laat McCarthy zijn verhalen over wanhoop los om als monsters door het land te zwerven, fascinerende schrijfstudenten aan de universiteit en bestsellerlijsten van de New York Times.

Gerelateerde gidsen

• Hedendaagse kunstenaars die u moet kennen
• Best Western-films
• Beste klassieke boeken

"Ik heb McCarthy gelezen, elk boek afzonderlijk. Maar dat is niet wat ik wil schilderen '', vertelt Mark Maggiori aan The Manual. “Als mijn dochter mijn schilderijen komt bekijken, wil ik haar verhaal vertellen. Ik wil de waarheid niet verbergen; Ik wil haar een betere vertellen."

Het werk van Maggiori, afkomstig uit Fontainebleau, Frankrijk, dateert misschien uit vervlogen tijden, maar het dringt aan op een modern bewustzijn. Het is nostalgisch en nobel en melancholisch en trotse, schokkende herinnering aan de Amerikanen aan de schoonheid en tekortkomingen binnen het Amerikaanse experiment. Maar zijn aantrekkingskracht reikt tot ver buiten de huisgrenzen, en zijn werk wordt gekoesterd door verzamelaars over de hele wereld, terwijl zijn prenten worden opgepot door iedereen die de aantrekkingskracht van het Westen voelt, vol symboliek en geschiedenis en tragedie.

De mythologie van het Amerikaanse Westen

"De geschiedenis is een fotogalerij met weinig originelen en veel kopieën", schreef wijlen de Fransman Alexis de Tocqueville. Een deel van wat Maggiori, 43, vormgeeft in verf, is schuldig aan kunstenaars die eerder zijn gekomen: de grote westerse schilders uit de afgelopen eeuwen zoals Frederic Remington, Frank Tenney Johnson en de Taos Society of Artists, evenals moderne kunstenaars zoals Logan Maxwell Hagege, die Maggiori een vroege pauze en brede exposure bezorgde. Maar het werk van Maggiori is te fris en trekt te veel ogen van over de hele wereld om uitsluitend afgeleid te zijn. "Hij heeft een esthetiek waar we allemaal enorm naar hunkeren", zegt Nikki Lane, een outlaw countrymuziekster en zelfbenoemde "grote fan" van de schilder. "We willen allemaal op dat paard zijn op dat perfecte moment dat onaantastbaar is.

"Je kunt naar buiten gaan, maar je kunt daar niet naar buiten", vervolgt ze. "Veel van die landschappen zijn alleen tastbaar door zijn ogen."

"Westerse kunst is de mythologie van het Amerikaanse Westen en Amerika zelf", zegt Michael Clawson, hoofdredacteur bij International Artist Publishing en schrijver die Maggiori vele malen heeft geprofileerd voor Western Art Collector. "Het spreekt veel mensen op veel verschillende manieren aan."

p> Het Westen, als onderwerp, wordt geromantiseerd, vervolgt Clawson, maar dat geldt voor veel andere genres. Left Bank Pigalle werd verheerlijkt door de impressionisten, en net als de werken van de impressionisten over het onderwerp, wordt westerse kunst verzameld door mensen van over de hele wereld. "Ik weet niet of [het geromantiseerde Westen] een slechte zaak is", zegt hij. “Het Westen is geromantiseerd. Ga gewoon naar buiten en kijk ernaar."

In plaats van caféscènes legt Maggiori de dynamiek van de rustige uitgestrektheid vast. cowboy bleef op de rand van de kloof staan. Native American kijkt uit over seof salie. de donkere huid van een buffelsoldaat gebruind in het gouden uur. En bovenal, losbandige, bloedende wolken die even gewelddadig in hun projectie zijn als de zonsondergangen van Monet, zacht en pastelachtig zijn. Je hoort het keer op keer:‘ Maggiori-wolken ’,” zegt Clawson.

"Toen ik bij zonsondergang pueblo Native schilder, gebeurde dit ook", zegt Maggiori, het eens met de geïdealiseerde aard van zijn werk. "Er waren mooie momenten in de geschiedenis en er was romantiek in, want het was prachtig land en er waren geen hekken."

De invloed van New Mexico

In april 2020 verhuisde Maggiori, met zijn vrouw, kunstenaar PeteciLe Fawnhawk, en dochter van zijn oude huis in Los Angeles naar Taos, NM. voor de indianen in nabijgelegen pueblos, millennia. "Ik vind het leuker", zegt Maggiori. "Het ligt dichter bij het onderwerp."

In een op maat ontworpen studio met vloerverwarming brengt Maggiori zijn dagen door met schilderen op blote voeten. "Alleen het licht van Taos is positief", zegt hij, in navolging van generaties lang observaties van kunstenaars. In zijn nieuwe huis is er ruimte om te verkennen en te experimenteren. Zijn carrière als raket was in sommige opzichten beperkend: "Dat is wat [opdrachtgevers] wilden, dus je schildert gewoon wat je hebt gedaan, en je draait je vijf jaar later om, en je schildert dat ding keer op keer." In Taos wordt zijn hand losser door tijd en creativiteit. Hij voelt zijn schilderij rijker worden. "Zodra [voormalige kunstenaars] naar Taos gingen, bloeide hun werk gewoon op", zegt Clawson. "Dus het feit dat hij in Taos is, je kunt zien dat enkele puzzelstukjes bij elkaar komen."

Hoe kunst leidde tot mode

Met vrijheid is een verkenning van een heel ander project gekomen, en in hetzelfde jaar dat hij verhuisde, lanceerden Maggiori en Le Fawnhawk People of the Valley, een vintage boetiekwinkel die fungeert als een uitlaatklep voor enkele van de 'meest gekoesterde vintage vondsten die ze hebben'. weer klaar om los te laten. Hij draagt bij aan het kopen voor en verkopen aan de winkel, en hij en zijn vrouw gaan samen op reis, maar Maggiori's focus blijft op schilderen. "Ik ben betrokken, maar niet betrokken", zegt hij. “Ik verzamelde altijd kleding. Ik ben altijd al dol geweest op kleding."

Nikki Lane, een succesvolle muzikant die in 2012 haar eigen high-end vintage boetiek, High Class Hillbilly, in Nashville, Tennessee lanceerde, ziet de parallellen. "Mijn winkel is een tastbare vorm van expressie geworden van alle gedachten die door de geest rollen", zegt ze. Met Lane maakt haar kleding deel uit van haar merk, en ze ziet hetzelfde met het aanbod van People of the Valley, van perfect versleten hoeden en versleten, bevlekte jassen. "Er loopt een rode draad door elk stuk dat ze oppakken", zegt ze. "Het is daar te zien op de cowboy die door het Westen rijdt."

Maggiori's onderscheidende stijl

Hoezeer Maggiori het verleden ook benadrukt in zijn schilderkunst en zijn eigen gevoel voor mode, wat verzamelaars en fans aanspreekt, is het levenden, het verslaan ervan. Clawson, die in augustus op een parcours was, merkt op hoe vergelijkbaar het was, tot aan de karakters en kleding. "Je kunt Marks schilderijen nu levend en wel in de Texas Panhandle zien", zegt hij. "Hij schildert het Oude Westen, maar het resoneert met het Nieuwe Westen."

Onlangs werd Maggiori toegelaten tot de fotoarchieven van de Taos Society of Artists. Deze negatieven, afkomstig uit het begin van de 20e eeuw, werden gebruikt als bronmateriaal voor latere schilderijen en bieden een unieke kijk op het vervlogen pueblo-leven van indianen. Hij besteedt ook tijd aan het lezen over hun geschiedenis en praten met de mensen zelf. "Ik probeer hun cultuur te begrijpen voordat [blanke kolonisten] hier kwamen en hoe dit hele ding in s-storm terechtkwam," zegt hij. "Het is enorm, maar het is fascinerend." Van de meer dan 11.000 foto's selecteerde hij 100, en via zijn Instagram druppelt hij er doorlopend werk uit, waarvan hij zegt dat het een herfstshow zal verzinnen, waarvan de winst zal helpen bij het financieren van kinderprogramma's op de pueblo. Hij heeft ook contact gehad met stamleiders van de ChiricahuApache Nation om een aantal van haar leden in traditionele kleding te schilderen. Terwijl hij elke dag westerse kleding draagt, heeft hij de laatste tijd interesse gewekt in Navajo-textiel. "Dat is een probleem, want het is erg duur", zegt hij lachend.

Vragen of Maggiori's werk historisch accuraat is, is de verkeerde vraag stellen, maar laten we die toch stellen. De kleding van de cowboys, het tuig van de paarden, het klopt allemaal. En de instellingen en zonsondergangen, zegt Clawson, worden rechtstreeks uit zijn achtertuin gesneden. Maar de diverse karakters van Maggiori en de glorie van de scènes zelf neigen naar artistieke interpretatie. Maggiori ontkent het niet. "Er is wat ik weet over geschiedenis, en er is wat mijn ogen willen zien", zegt hij. "We willen niet voor altijd huilen in het verleden. We moeten constructief zijn en nu aan de toekomst bouwen."