Wat Is Blauwe Frambozensmaak En Waarom Houden We Ervan?

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Er zijn maar weinig smaken die meer hoofdbrekend zijn dan blauwe framboos. Fruitige verfijners weten dat zoiets gewoon niet bestaat.

Toch blijft blauwe framboos als cultureel fenomeen vandaag bestaan. Geen enkele verpakking of plaatsing op het schap kan de opvallende en ietwat verwarrende tint verbergen. Het vindt zijn weg naar alles, van fruitsnacks en sportdranken tot suikerspin en zelfs gearomatiseerde wodka.

Volgens de overlevering van fijnproevers kreeg blauwe framboos zijn start in het midden van de 20e eeuw. In 1958 creëerde Cincinnati food outfit Gold Medal het spul, op zoek naar een manier om de aandacht te vestigen op framboos. De vrucht is, zoals we weten, bijna altijd rood in het wild. Door het de blauwe behandeling te geven, zou het van de verpakking scheiden. Rood was al gereserveerd voor populaire fruitsmaken zoals kers, aardbei en watermeloen. Buiten de aanspraak van bosbessen op de kleur, lag blauw meestal voor het oprapen.

Vreemd genoeg is er eigenlijk zoiets als blauwe framboos in de natuur. Ook wel de witbastframboos genoemd, de plant komt voor ten westen van de Rockies in Noord-Amerika, uit Alaskto Mexico. Maar het is een relatief zeldzame soort die bessen produceert die soms blauw, soms paars of ergens daar tussenin zijn.

Het blauwe frambozenconcept is er een die is uitgevonden om uw aandacht en verbeelding te vangen. Het is vooral in de zoete wereld een vaste waarde geworden, geïnjecteerd in slurpees, ijsjes, snoepjes en gummy-traktaties. Zijn populariteit roept de vraag op: waarom is rode banaan of paarse ananas geen ding?

Toen het in de jaren '50 tot stand kwam, was kleurstof voor levensmiddelen een bloeiende zaak. Het verhoogde de kleurintensiteit van onnatuurlijke ingrediënten en maakte dingen als snoep des te aantrekkelijker voor vooral jeugdige ogen. Het vond een permanent thuis in het land van het eten van amusementslocaties, op plaatsen zoals concessiestands voor ballparks, carnavalshutten en ijscowagens.

De kleur wordt meestal gemaakt met Brilliant Blue FCF, kleurstof die is gemaakt tijdens de hoogtijdagen van toevoegingen aan broers en zussen zoals Red No. 3. Het is niet helemaal voorbehouden aan kindervoeding, aangezien de blauwe kleurstof in dingen als Curaçao voorkomt. Zoals dit interessante stuk van Bon Appétit aangeeft, duurde het tot de jaren '70, met de creatie van lekkernijen met blauwe smaak zoals Otter Pops en ICEE's, dat de blauwe frambozenbeweging echt van start ging (het verhaal raakt ook de echt interessante psychologische effecten van blauw en hoe het zich verhoudt tot smaakperceptie).

In het begin leek het misschien een grappige nevenschikking, maar de blauwe framboos zat duidelijk vast. De meeste grote merken die verantwoordelijk zijn voor snoep of drankjes, hebben het volledig omarmd. Het blijft de meest verkochte smaak van ICEE. Kortom, vanuit het oogpunt van de consument kunnen we blauw en framboos nauwelijks meer van elkaar onderscheiden. Kinderen die in de stad zijn opgegroeid, worden tegenwoordig net zo goed in de war gebracht door het waarnemen van wilde rode frambozen.

Wat je ook van de smaak vindt, blauwe framboos is onmiskenbaar leuk. Het is ook verrassend consistent, omdat het sinds de eerste grote uitbraak begin jaren zeventig nooit echt het gaspedaal heeft verlaten. Barmannen en chef-koks lachen of spotten met het idee, maar het heeft al generaties lang een sterke positie in concessies. Als chef-koks high-end spin-offs willen creëren van iconische Amerikaanse gerechten zoals fastfoodburgers en, verdomme, White Zinfandel komt zelfs weer tot leven, waarom kan blauwe framboos dan niet serieuzer worden genomen?

De tijd zal het leren. Maar wees niet helemaal verbaasd als uw barkeeper op een dag binnenkort, wanneer we weer naar bars gaan, een kleine blauwe framboos in de mix gooit als u om een op maat gemaakte cocktail vraagt.