De Stilste En Eenzaamste Wegen In De Verenigde Staten

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Roadtrip plannen? Hier is alles wat u nodig heeft om een langlaufreis, familievakantie of solo-trektocht uit te stippelen.

Vergeleken met de ultrasnelle bullet-treinen van Japan, de halsbrekende snelheden die zijn toegestaan op de Duitse autobahn en de efficiëntie van het Zwitserse spoorwegsysteem, is reizen door de VS vaak traag, inefficiënt en vaak behoorlijk saai. Dat is grotendeels te danken aan onze afhankelijkheid van tientallen jaren oude snelwegen om overal te komen. Of u nu van en naar het werk rijdt, door de stad of tussen de kusten, het meeste verkeer in het land is beperkt tot dezelfde 80.000 mijl van Interstate Highways.

Maar begraven te midden van de vier miljoen totale kilometers aan gemarkeerde wegen die het land doorkruisen, zijn enkele van de meest verbazingwekkende ritten ter wereld. Als je op zoek bent naar verbluffende, Instagramwaardige landschappen en, belangrijker nog, zo min mogelijk andere reizigers, dan zijn dit enkele van de rustigste, eenzaamste schilderachtige wegen in Amerika.

Dalton Highway (State Route 11)

Alaska

Statistisch gezien liggen alle rustigste wegen in de Verenigde Staten in Alaska. Het is twee keer zo groot als Texas, maar met 28 miljoen mensen minder. En minder dan 5% van de wegen in de staat is geasfalteerd. Als je weg wilt van de massa andere roadtrippers, is er geen betere plek. Maar er zijn maar weinig wegen die vereisen dat u de rit echt 'verdient' zoals bij de Dalton Highway. Deze ruige onverharde snelweg ligt letterlijk in de middle of nowhere met een gemiddeld dagelijks verkeer van minder dan 200 auto's. Dit is het domein van vrachtwagenchauffeurs op ijs. In sommige gevallen is het honderd mijl tussen servicestops en reizigers kunnen onderweg weinig steden, huizen of tekenen van leven verwachten. Dus waarom zou iemand in godsnaam gek genoeg zijn om ermee te rijden? Omdat de 500 mijl lange reis naar het noorden van Fairbanks naar Deadhorse enkele van de meest adembenemende landschappen van het land biedt, inclusief ongerepte boreale bossen, de iconische bergketens van Alaska en uitzichten langs de Yukon-rivier. Tijd uw bezoek goed en u kunt getuige zijn van het noorderlicht dat over de Noordelijke IJszee danst.

Amerikaanse Route 50

Nevada

De Amerikaanse Route 50 doorsnijdt het land langs een meanderende weg van 3.000 mijl die de Stille en de Atlantische Oceaan met elkaar verbindt. Het is grotendeels zoals de meeste andere Amerikaanse snelwegen. Maar voor roadtrippers die op zoek zijn naar een zeldzaam beetje eenzaamheid, is dit het gedeelte dat het centrum van Nevad doorkruist het meest interessant. De uitgave van Life Magazine uit 1986 noemde dit gedeelte ooit de 'Loneliest Road in America' en is sindsdien bekend. Het begon als een bruisende doorgang tijdens de goudkoorts van 1850 toen pioniers de kortste en snelste weg zochten naar het westen naar een nieuwe grens. Het is natuurlijk gemoderniseerd in de 170 jaar daarna, maar het heeft nog steeds een rauwe, ongetemde en ongerepte sfeer. Chauffeurs worden beloond met meer dan 400 mijl prachtig landschap met bergpassen, Great Basin National Park, ongerept stuwmeer, verschillende spooksteden, woestijnvalleien, alpine bossen en oude rotstekeningen. Afgezien van enkele kleine dorpjes en af en toe een benzinestation, is het enige andere bedrijf dat chauffeurs kunnen verwachten vossen, bobcats en wilde paarden.

Staatsroute 139

Californië

Er zijn maar weinig staten met zoveel iconische bezienswaardigheden en must-visit-bestemmingen als Californië. Vooral voor out-of-staters kan het onmogelijk lijken om echt "buiten de gebaande paden" te komen, waar dan ook in de Gouden Staat. Duw echter ten noorden van San Francisco, Sacramento en Reno en je zult enkele van de wildste en minst verhandelde gebieden van de staat vinden. Hier kunnen bekende roadtrippers State Route 139 verkennen. Beginnend in het kleine stadje Susanville, Californië, slingert de weg ongeveer 240 mijl naar de grens met Oregon. Onderweg kunnen chauffeurs Eagle Lake, LavBeds National Monument en Modoc National Forest bezoeken. Het is rustig, afgelegen en een geweldig startpunt om te wandelen in het uitgestrekte, ruige noordoostelijke landschap van de staat.

Snelweg 104

New Mexico

Highway 104 in New Mexico is een schoolvoorbeeld van een rauw Amerikaans zuidwestelijk landschap. Van Tucumcari in het oosten gaat het snel over in een schijnbaar oneindige uitgestrektheid van droge, ruige met alsem beladen vlaktes. Het slingert meer dan 100 mijl - vaak in poker-rechte lijnen en af en toe slingerend rond dramatische uitkijkpunten - met nauwelijks een auto in zicht. Het eindigt in het westen in Las Vegas, New Mexico, nabij de voet van de Sangre de Cristo Mountains, de meest zuidelijke toegangspoort tot de Rockies. De kleine chauffeurs die het bedrijf onderweg tegenkomt, zijn waarschijnlijk motorrijders en geocachers die naar Conchas Lake State Park gaan. Het is een van de grootste meren van de staat en biedt geweldige mogelijkheden voor vissen, vogels kijken, wandelen en watersporten. Buiten dat zijn er weinig diensten en geen benzinestations, behalve het ter ziele gegane tankstation in de buurt van Lagun Huerfanthat dat diende als achtergrond voor Javier Bardems griezelige tosscène in No Country for Old Men.

Amerikaanse Route 160

Arizona

US Route 160 loopt bijna 1500 mijl van TubCity, Arizon in het westen tot het oostelijke eindpunt nabij Poplar Bluff, Missouri. Geen enkel deel van de weg is de rit meer waard dan het meest westelijke deel van Arizona. Het stuk van 256 mijl is misschien wel de minst drukke weg van de staat. Het hele gedeelte bevindt zich in de Navajo Nation van 27.000 vierkante mijl. Met slechts 350.000 inwoners leven hier echter meer ratelslangen dan mensen. Je voelt je gemakkelijk verloren te midden van de uitgestrekte, open uitgestrekte woestijn en buitenaardse rotsformaties. Er zijn onderweg een aantal echt iconische stops, waaronder de Moenave Dinosaurus Tracks bij TubCity, een fascinerend klifdorp gebouwd door de Pueblo-bevolking en de bizarre Elephant's Feet-rotspilaren.

Centennial Valley Backcountry Drive

Montana / Idaho

Het is onmogelijk om meer dan een uur in Montan te rijden en voel je niet gewoon vol ontzag. Zoals de toeristische afdeling snel aangeeft, is het absoluut 'Big Sky Country'. Nergens is dit duidelijker dan Centennial Valley. Verscholen in de zuidwestelijke hoek van de staat langs de grens met Idaho, is het misschien wel de meest afgelegen regio van een van de grootste en rustigste staten van het land. Tijdens de zomer 'piekt' de bevolking van de vallei met minder dan 100 zielen, en slechts een handjevol daarvan blijft in de winter hangen. Als je op zoek bent naar serieuze eenzaamheid, dan is de toepasselijk genaamde Centennial Valley Backcountry Drive een afgelegen, 53 mijl lange grindweg (we gebruiken die term losjes) die het hart van de vallei doorkruist tussen Henry's Lake, Idaho in het oosten en de nabije omgeving. -goststad Monida, Montanin het westen (aantal inwoners: 2). Over zijn uitgestrektheid van 25 bij 40 mijl omvat de vallei twee grote meren en het Red Rock Lake National Wildlife Refuge. De uitgestrekte wetlands hier zijn de thuisbasis van wolven, grizzlyberen, herten, elanden en honderden vogelsoorten, die allemaal zoveel leven als duizenden jaren. Vergeet niet om voor de reis gas te geven en wees voorbereid op een absoluut nulontvangst van mobiele telefoons.

Death Valley Road (Big Pine Road)

Californië

Death Valley is een van de meest onherbergzame plekken, niet alleen in de Verenigde Staten, maar in de hele wereld. Voor een epische rit langs een van de eenzaamste wegen, ga je naar de noordelijke uitlopers van het park voor het stuk tussen Death Valley Road (ook bekend als Big Pine Road) en South EurekRoad. De rondreis door de woestijn begint bij Scotty's Castle Road bij de afslag naar Ubehebe Crater. Bijna de hele reis van 200 mijl doorkruist zware onverharde wegen, opwaaiend stof, af en toe een rotsglijbaan en frequente uitwasemingen. Het weer kan binnen enkele minuten veranderen, kilometers lang is er geen sprake van mobiele service en een 4 × 4-voertuig met hoge speling en een solide platte reparatieset is essentieel. Dit is geen reis voor angsthazen. Maar degenen die het halen, worden beloond met bezoeken aan EurekDunes - torenhoge zandduinen van 180 voet waarvan wordt aangenomen dat ze de hoogste in de staat en mogelijk het land zijn - en de Ubehebe-krater, de 600 meter diepe overblijfselen van een oude vulkaanuitbarsting.

South Point Road

Hawaii

Het eiland Hawaï lijkt een vreemde plek om een van de rustigste en eenzaamste wegen van Amerika te vinden. Langs de zuidkust van het eiland ontdekken bezoekers South Point Road. De rustige eenbaansweg gaat van Route 11 af en slingert naar het zuiden langs koeienweiden, macadamigroven en een kolossaal, 30 jaar oud windpark dat roest en niet meer wordt gebruikt. De weg wordt steeds smaller totdat hij na 20 kilometer eindigt bij KLae (South Point) - het officiële meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten. Het is een rijke geschiedenis en wordt verondersteld de plek te zijn waar Polynesiërs voor het eerst aan land kwamen op weg naar Tahiti. Tegenwoordig is het stil, onmogelijk mooi en bijna griezelig. Bezoekers zien misschien weinig vissers of roekeloze klifduikers. Hoewel dit laatste niet wordt aanbevolen, omdat de stroming levensbedreigend kan zijn, en de volgende stop in het zuiden is Antarctica.

Route 61

Pennsylvania

De rit door Centralia, Pennsylvanialong Route 61 is de kortste, vreemdste en misschien wel eenzaamste weg op deze lijst. Het is niet 'schilderachtig' in de klassieke zin van het woord, maar voor reizigers die de vreemde schoonheid in de Tsjernobyl-achtige ruïnes waarderen, is het een must om te bezoeken. De ooit bloeiende stad werd meer dan 50 jaar geleden geëvacueerd nadat een ondergrondse kolenmijn uit de hand liep. Bijna van de ene op de andere dag werd de stad spookachtig. Het vuur is sindsdien blijven woeden en experts hebben alle hoop opgegeven om het te blussen. Tegenwoordig heeft de stad slechts zeven inwoners en is er weinig sprake van beschaving. Technisch gezien is het nog steeds mogelijk om door Centralia te rijden. Hoewel, gezien het potentieel voor zinkgaten, de altijd aanwezige giftige gassen in de lucht en het feit dat bezoekers letterlijk met vuur spelen door gewoon over het terrein te lopen, is het op zijn best onverstandig. Toch is het een korte, maar fascinerende roadtrip door de ruïnes van een van de grootste door mensen veroorzaakte rampen van het land.