Rijden In Texas Barbecue Country In Een Chevy Silverado

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Toen Chevrolet me uitnodigde om naar Austin te komen om buiten de stad te rijden en dit deel van de staat te ervaren (samen met een ongelooflijke BBQ), was een kleine draai van beide armen vereist.

Bij aankomst op de luchthaven begroette Chevrolet "Special Ops" Silverado me bij de terminal. Hoewel het het hele weekend het mikpunt zou zijn van verschillende grappen van oude vrienden, zou het ook veel respect krijgen van nieuwe vrienden en voorbijgangers in de regio.

Deze specifieke Silverado is gemaakt in samenwerking met het Trident House Charities Program van het Navy SEAL Museum, dat gezinnen van gevallen en gewonden en actieve militairen ten goede komt.

Toen we onze thuisbasis van het trendy Hotel Van Zandt in het centrum van Austin verlieten, stopte ik om een routebeschrijving naar Taylor, Texas te bedenken voor onze eerste stop bij Louie Mueller Barbecue. Het interne navigatiesysteem van de Silverado had wat problemen, dus ik wendde me tot de vertrouwde Google Maps om me de stad uit te krijgen (Google en het interne OnStar-systeem zouden strijden op welke tolweg ik de hele weg zou nemen).

Eenmaal op de snelweg begrijp je waarom Silverados net zo gewoon zijn als de Texas Two-Step. De truck is gebouwd voor lange reizen op wijd open doorgaande wegen. De acceleratie verloopt soepel en mocht iemand u vertragen op de snelle rijstrook, dan is passeren een makkie met duidelijke zichtlijnen uit elk raam.

Taylor maakt deel uit van een buitenwijk van Austin, maar in de eerste plaats een typisch Texaans stadje met State Route 79 als belangrijkste verkeersader. Louie Mueller (de man) was de hoeksteen van deze gemeenschap, die aanvankelijk vlees verkocht en goedkopere stukken kookte achter het tankstation aan de overkant van de straat van de huidige locatie van de keuken. Hij bouwde zijn eerste pit in 1946 en begon zijn BBQ-operatie in 1949.

In 1974 overhandigde Louie de sleutels aan zijn zoon Bobby, die toezicht zou houden op de productie en de groei van de operatie totdat zijn zoon Wayne het in 2007 overnam. Amerikaanse klassieker.

Wanneer je hun verkoolde tegenrestaurant binnenloopt, voel en ruik je de geschiedenis. Donkerbruine muren zijn bedekt met lagen borst en varkensrook van generaties tondel. prikbord is de thuisbasis van visitekaartjes die gemakkelijk kunnen worden verouderd op basis van de rijkdom van hun tint.

Gewend aan hun gastvrijheid, begroette Wayne Mueller ons en gaf hij een snel overzicht van hoe te bestellen (ja, in Texas is er een methode om een barbecue te bestellen, en het is het beste om die te volgen). Elke klant krijgt een monster en het is de toonzetting. Het borststuk van Mueller rookt 7-11 uur, afhankelijk van een aantal temperatuur- en weersomstandigheden. Het pure niveau van rook en smaak verandert het spel.

Als je eenmaal je palet hebt weggeblazen, lijkt bestellen een oefening in zinloosheid. We eindigden met een beetje van alles.

Hoewel hun kip en worst geweldig zijn, kom je hier voor twee dingen: varkensvlees en borst. Beide zijn het meest geschikt om de beroemde rokerige korst (bekend als schors) te ontwikkelen, zo ongeveer het beste stuk vlees dat deze schrijver ooit heeft gehad.

Het zorgt ervoor dat de tijd stopt. Het zet je aan het denken over al het andere dat je hebt gegeten en je af te vragen waarom het meer dan 20 jaar heeft geduurd voordat je hier kwam. En je eet veel meer dan je hersenen denken dat je in staat bent. Als dit vlees voor je ligt, eet je totdat je om genade roept.

Op dit moment is al het andere gewoon jus (iets dat je absoluut niet nodig hebt op de eettafel). Wayne nam ons mee achter de toonbank om in hun krappe pitvertrekken te kijken. Met een natuurkundige en technische achtergrond dook hij diep in de wetenschap achter barbecue en discussie over de Oost-Europese wortels ervan. Bovenal is er veel finesse en geduld nodig om deze kunst te perfectioneren en daarvoor is een geest van Texas-formaat nodig, zoals die van de Mueller-mannen.

De rit van Taylor naar Lockhart, Texas is eenzaam. Onze tweede en laatste stop van de dag was in de veelgeprezen "BBQ-hoofdstad van Texas", waar niet minder dan vier van de best beoordeelde vleesgewrichten van de staat zich binnen drie kilometer van elkaar bevinden.

Terwijl ze over State Route 130 reden (en temidden van een lichte coma van vlees) bleven de heuvels over de mediaan gluren, waarna ze zich snel terugtrokken toen het beste teken van de dag 'Speed Limit 85' luidde. (Deze schrijver duwde de truck absoluut niet naar drie cijfers en zou niet suggereren om met dat tempo te cruisen uit puur ontspannend plezier.)

Terwijl de dikke middagvochtigheid daalde, hield de constante explosie van een sterk aircosysteem de zaken op de rit onder controle (en hielp het spijsverteringssysteem van deze schrijver).

Na ongeveer 45 minuten verschijnt Lockhart nogal plotseling. Het oudste BBQ-huis van de staat, Black's, is de eerste optie om de stad in te trekken, maar ik heb ervoor gekozen om het stadsplein te zoeken om een beetje te wandelen en te ontdekken.

Het is duidelijk dat Lockhart betere dagen heeft gekend. Het vormt de achtergrond voor verschillende films, waaronder Waiting for Guffman schetst een rooskleurig beeld van dit slaperige stadje, maar verouderde gebouwen en oude advertenties suggereren iets anders.

Ik vond een country-western kledingwinkel als een van de weinige winkelpuien met open deuren, dus ik liep naar binnen en ontdekte dat een heer die mogelijk uit de buurt van Brooklyn was getrokken, een contrabas speelde op de melodie van een nummer dat ik niet herkende. Zijn vrouw kwam snel achter de opslagdeur vandaan, bijna alsof ze een kopie van haar man was, met dezelfde dikke, zwarte bril en oudere kleding met patronen. Ik luisterde vooral als toeschouwer en leerde over Lockhart's erfgoed en wat hen ertoe bracht om in wezen midden in het niets een winkel op te zetten (zij is Texaan, hij komt uit Florida).

Wanneer een nieuwe barbecueplek wordt geopend in de uitgeroepen hoofdstad van de kunst, wordt dit een belangrijk gesprekspunt. Jen en Ben, zoals ik ze had leren noemen, merkten op dat er een paar kilometer verderop een nieuwe barbecueplek was geopend, maar ze hadden het nog niet geprobeerd. Ze wisten alleen dat het klein en goedkoop was en degene die het opende, had het lef om dat in deze stad te doen.

Intriges bij hoge, reed ik naar beneden om "Thumper's BBQ" te vinden, opgehemeld aan de zijkant van singlewide op een terrein voor gebruikte auto's. Als ik op zoek was geweest naar een normaal restaurant, zou ik er zo langs zijn gereden.

PamelStokem is een officier bij de plaatselijke jeugdgevangenis, die haar man David overtuigde om naar Lockhart te verhuizen om pitmaster te worden. Zij maakt de zijkanten en hij behandelt het vlees (geen commentaar op de naam "Stampers"). Volgens hen staan ze bekend om hun versnipperde varkensvlees, maar waren ze al een tijdje eerder op de dag op, dus ik "genoegen" met de borst.

Op dit punt was een stapel van ¼ pond alles wat mijn spijsverteringssysteem kon verzamelen, dus nam ik dat en de kant van koolsalade mee naar hun geïmproviseerde terras achter de trailer. Terwijl de wind volhardde om het slagerpapier in mijn gezicht te blazen, maakte het vlees de uitdagende omstandigheden meer dan goed. De methoden van de heer Stokem resulteerden in een delicate schors die net zo goed was als alles wat de Muellers in het noorden deden. Het vlees zelf was nergens in de buurt van die norm, maar de korst alleen is de terugreis waard.

In de geest van Texas nam ik ¼ pond terug naar mijn nieuwe vrienden op het dorpsplein als dank. Als je een speciale truck op enorme wielen door de Lone Star State rijdt, kom je in een zekere levensvreugde terecht. Je voelt je geïnspireerd om de buit van een heerlijke dag op de weg te delen.

Het stelt een behoorlijk hoge standaard voor de terugreis, wanneer ik er naar uitkijk om weer voorbij "Speed Limit 85" te cruisen.