Ten eerste, als je niet weet wat ISPO is, heb ik er een artikel over geschreven, dus kijk eens. Maar het korte verhaal is dat ISPO 's werelds grootste handelsbeurs is die volledig gewijd is aan sportartikelen, kleding en technologie. Elk jaar wordt de ISPO Cup-prijs uitgereikt aan een atleet of buitenmens (of buitenvrouw!) Voor opmerkelijke prestaties in zijn of haar vakgebied, van bergbeklimmen tot professionele teamsporten tot een Olympisch record, enzovoort.
In 2018 ging de ISPO Cup Award naar Gert Boyle, een 93-jarige vrouw die ongeveer anderhalve meter lang is en nog nooit een record heeft neergezet in welke sport dan ook. Maar het lukte haar om het worstelende hoedenbedrijf te laten uitgroeien tot een van 's werelds meest gerespecteerde, innovatieve en succesvolle sportkledingbedrijven, en dat is iets waard. (In feite is het jaarlijks meer dan een miljard waard, wanneer 'iets' verwijst naar Amerikaanse dollars.)
Wie is Gert Boyle precies, en wat is haar nalatenschap? We zullen daar verder op ingaan, maar voor de duidelijkheid, zelfs als de naam niet luidt, als je ouder bent dan 30 of zo, ken je waarschijnlijk haar gezicht. Vanaf het midden van de jaren tachtig speelde Gert in een enorm succesvolle print- en televisiereclamecampagne waarin ze de mantel op zich nam van de stoere moeder die ColumbiSportswear-kleding aan zware tests testte, meestal met haar lang lijdende zoon, Tim, als de ongelukkig slachtoffer van de processen.
De Tough Mother-persoon Gert die in die advertenties werd afgebeeld, was natuurlijk grotendeels bedoeld voor humor en was iets van parodie, maar of je het nu taaiheid, standvastigheid, veerkracht, moed of zo ongeveer elk ander woord noemt dat in feite badass betekent, je zult deze onwaarschijnlijke titaan van de sportartikelenwereld treffend beschrijven. Veel van de gebeurtenissen in haar leven zouden veel mensen hebben versleten of ronduit gebroken. In plaats daarvan bloeide Gert - zo erg zelfs dat ze, op 93-jarige leeftijd, nog steeds bijna elke dag van de week gaat werken op het hoofdkantoor van Columbia in Portland, Oregon.
Toen Gertrude Boyle in de zomer van 1937 in Amerika aankwam, was ze 13 jaar oud, sprak ze geen Engels en had ze weinig idee wat ze kon verwachten van het leven dat voor haar lag. Maar haar vader had duidelijk gezien wat een joods gezin als het hunne te wachten stond als ze in Duitsland bleven. Haar vader, Paul Lamfrom, had een zeer succesvol bedrijf voor de productie van overhemden geleid ten noorden van München, en in hun nieuwe thuis, Portland, ging hij opnieuw de kledingbusiness in, dit keer door een hoedenbedrijf op te richten. Zoals Gert in haar memoires One Tough Mother uit 2005 deelt, heette deze winkel, in het niet bij de grootte van het bedrijf dat de familie had achtergelaten, de ColumbiHat Company, simpelweg omdat Paul had opgemerkt dat veel andere bedrijven in Portland zijn vernoemd naar de ColumbiRiver die slingert. over de stad.
Ik ga er geen biografie over Gert Boyle van maken, vooral omdat ze dat zelf al schreef (zie hierboven). Wat ik zal doen is twee opmerkelijke dingen delen die in haar leven zijn gebeurd en waarop haar reactie het verschil heeft gemaakt en zelfs als model voor de rest van ons kan staan.
De eerste was een tragedie: Gert's echtgenoot Neal nam de teugels van de ColumbiHat Company over en veranderde het in een bescheiden verkoper van sportkleding, die het bedrijf leidde terwijl zij het huishouden leidde tot zijn plotselinge dood in december 1970. Neal stierf binnen enkele uren nadat hij voor het eerst pijn op de borst kreeg. en verliet Gert niet alleen om een gezin te stichten met drie kinderen, maar ook als hoofd van het bedrijf toen ze bijna geen praktische zakelijke ervaring had. In plaats van het bedrijf simpelweg te verkopen, besloot Gert, samen met haar zoon Tim, om het runnen van sportkleding te staken.
De tweede opmerkelijke beslissing die Gert Boyle nam, was om het bedrijf enkele jaren later niet te verkopen, ook al was het streven (nog) niet rendabel. Geconfronteerd met verkopen tegen een bescheiden vergoeding of vasthouden aan een allesbehalve falend merk waarin ze nog potentieel kon zien, hield Gert Columbi in de familie.
Na het lezen van de memoires van Gert Boyle en uitvoerig gesproken te hebben met Tim Boyle (CEO van het bedrijf) en Joe Boyle (de zoon van Tim, die de huidige president van de Columbibrand is), begon ik te beseffen hoe het bedrijf zo succesvol was, en het sluit naadloos aan bij met de reden waarom Gert Boyle een logische ontvanger is van een onderscheiding die meestal is voorbehouden aan pioniers of toppresteerders in de sportwereld. De drijvende kracht achter elk Columbiproduct en -initiatief is altijd de toewijding aan kwaliteit geweest, en het merk heeft bewezen bereid te zijn om misstappen toe te geven en indien nodig opnieuw te sturen. Hoe stoer Gert het ook speelt, ze heeft ook naar goed advies geluisterd. Ze was geen vroege fan van de Tough Mother-advertenties toen een bureau ze voorstelde, maar ze was bereid naar experts te luisteren en de aanpak te proberen. En toen kernfans, en toen een breder publiek, enthousiast reageerden, was ze maar al te blij om de Stoere Moeder-persoon te omarmen en zich aan de campagne te committeren.
Ik ging met Tim Boyle zitten op de ISPO-conferentie van 2018, een paar uur voordat hij de ISPO Cup-prijs namens zijn moeder zou accepteren (terwijl ze nog steeds aan het werk gaat, reist ze niet vaak over een oceaan en twee continenten). Hij deelde een uniek perspectief over waarom de familie bij het bedrijf was gebleven en waarom het uiteindelijk is gelukt. Toen hij en zijn moeder Columbia overnamen, zag hij het niet 'als erfstuk van de familie, maar als een middel om te overleven'. Wat ze hadden was een slecht gezelschap, maar dat was beter dan niets. De Boyles zijn ook niet geneigd om het familiebedrijf van Columbias aan te prijzen (hoewel het in wezen dat is, en in de vierde generatie niet minder). In plaats daarvan, zoals Tim Boyle het beschrijft, zien ze het als "een openbaar bedrijf dat toevallig grotendeels wordt beheerd door familieleden." Dus hoewel Columbi nog steeds het 'middel om te overleven' van de familie Boyle is, loopt dit wereldwijde merk van meer dan een miljard dollar niet veel risico op uitsluiting of mislukking.
Tijdens mijn tijd bij ISPO bracht ik ook veel door met chatten met Joe Boyle, en in latere e-mailuitwisseling deelde hij een inzicht dat zo goed was geformuleerd dat ik dacht dat ik gewoon de eigen woorden van de merkpresident zou gebruiken:
"Hoe meer ik nadacht over de kwestie van het scheiden van het persoonlijke leven en het professionele leven," schreef Joe, "het enige dat constant blijft [ik] neem nooit iets als vanzelfsprekend aan. Dat is tenminste de manier waarop ik zowel mijn privéleven als mijn professionele leven in het bedrijf heb benaderd, en ik denk dat Gert het daar mee eens is. Aan het eind van de dag zijn we begonnen als een klein familiebedrijf, groeiden uit tot een groter familiebedrijf en hebben we ons vervolgens gericht op een beursgenoteerde, multinationale onderneming die toevallig familieleden heeft die zowel in het bedrijf hebben geïnvesteerd als geïntegreerd in de cultuur van het runnen van de dagelijkse activiteiten.. Dit alles neem ik nooit als vanzelfsprekend aan, en dat is veel van wat mij drijft om door te gaan met onze groei en leiderschap in de branche. We hebben veel mensen die erop rekenen dat we niets als vanzelfsprekend beschouwen."
Maar als voorzitter van een enorm succesvol actief kledingmerk - Tim wees erop dat Columbi een kledingmerk is in talloze categorieën, van visshirts tot vrijetijdskleding, niet alleen een bovenkledingbedrijf zoals velen denken - maakt je niet per se logisch. keuze voor sportieve onderscheiding. Maar als dat bedrijf de meest innovatieve thermische technologie heeft ontwikkeld die de industrie ooit heeft gezien, zoals de Omni-Heat-voering, helpt dat. Dat geldt ook voor de ademende en toch 100 procent waterdichte OutDry-stof. Enzovoorts. Maar veel bedrijven hebben koele (of warme of droge, als je de woordspeling laat dienen) kledingtechnologieën ontwikkeld. En veel bedrijven hebben Olympische atleten uitgerust, zoals Columbidid dit jaar op PyeongChang 2018. En ja, veel bedrijfsleiders hebben talloze uren en miljoenen dollars besteed aan goede doelen zoals de Special Olympics en verschillende goede doelen voor kinderen, waaronder CASA.
Maar als je alles bij elkaar zet, krijg je een product dat echt uniek is. Gert Boyle was nooit van plan om de wereldwijde outdoor- en actieve kledingzaak te leiden. Tim was van plan journalist te worden, niet de CEO van zo'n onderneming. Joe had waarschijnlijk een idee van wat zijn carrière zou kunnen brengen, maar hij moest nog steeds zijn hand uitsteken en het pakken in plaats van uit te varen voor de rit. Dus de ISPO Cup die begin februari 2018 aan Gert Boyle werd toegekend, was zeker een erkenning van de impact van een vrouw op de sportwereld, maar het staat voor veel meer dan dat. Het staat voor de enorme impact die persoon, mensen en zelfs merken kunnen hebben als ze worden geïnformeerd en geïnspireerd door toewijding aan het maken van kwaliteitsproducten en het doen van goede werken.
