Ducati's SuperSport S Is Een Deel Panigale, Een Deel Monster

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Jonathon Klein / The Manual

Ik ben geen jockey. Ik ben geboren uit ouders die het middenwesten van de Verenigde Staten naar huis noemden. Ik ben opgegroeid met het drinken van volle melk. Rood vlees eten. En buiten werken en spelen. Ik ben, als u wilt, van hartelijke aard. Deze eigenschappen betekenen over het algemeen dat ik niet op een moderne sportfiets pas. De krappe ergonomie. De kleine voetafdruk. De meer delicate bedieningselementen resulteren allemaal, voor deze grote jongen, in een slechte rit. Ik dacht dat dat het geval zou zijn met de 2018 Ducati SuperSport S. Ik had het mis.

Op het eerste gezicht is de SuperSport S je gemiddelde sportfiets. Agressief. Wild. motorfiets die bochten wil snijden zoals Hannibal Lecter de schedel van de mens uithakt terwijl zijn Chianti ademt. Het lijkt zelfs op Ducati's nieuwe hyperbike, de Panigale V4, motorfiets die schrijvers smeekt op overdrijving te leunen en hen vraagt om opnieuw in hun studieboeken te duiken om beter te begrijpen hoe de ingenieurs van het bedrijf kwantummechanica naar het motorrijderspubliek brachten.

Zie je wat ik bedoel? In elk opzicht wil de SuperSport S de sportbike-kwaliteit van comfort behouden als bareback rijden met aambeien voor iedereen buiten de 5'10 ''. Er kwam echter geen hemorrhoidale pijn. Bedank de motorgoden.

Been over de hoge stoel, de stoel komt natuurlijk overeen met mijn achterste. De demping zelf is soepel, zelfs toen ik op weg ging naar het kuiltjesachtige Marsachtige landschap van de snelwegen en zijwegen van Los Angeles. De vorm van het zadel klapt naar buiten om beter in de grotere achterhand te passen, en binnen een paar minuten lijkt het niet zo moeilijk om op en neer te draaien in de richting van de bedieningselementen van de SuperSport S. En inderdaad, die clip-ons zijn iets verhoogd voor een meer rechtopstaande, meer Monster-achtige rijpositie. een aangenamere houding voor mensen van mijn lengte.

Dat wil niet zeggen dat de rest van de SuperSport S zoiets is als het naakte, rechtopstaande, meer dagelijkse centrische monster. Dat is het niet. De SuperSport S is een heel ander beest. Ergens tussen het meer volgzame Monster en de explosie van neutronensterren die de Panigale V4 is. hybride. hersenschim. Iets comfortabels, maar ook enorm gemeen. motorfiets klaar om te eten Porsche GT3's gezien de kans en de juiste rijder. Je kunt de opgesloten potentiële energie van deze motorfiets voelen, vooral wanneer je de SuperSport S gewoon vrolijk bestuurt in zijn minder krachtige Urban-modus. De Jekyll en Hyde-schakelaar begint wanneer je de ECU naar Sport zet en de rauwe intensiteit onder het oppervlak bruist van ventilatieopeningen, waardoor de 113 pk in de 937cc V-Twin-motor vrijkomt.

Opgerold als zittende adder lag de Angeles Crest Highway voor me. Mijn tijd in de betonnen jungle is voorbij. kronkelend, kronkelend, bochtig, ingewikkeld pad, de Crest klimt door slechts een klein deel van de bergketen die is gehuisvest in Angeles National Forests. Blinde hoeken, steile hellingen, uit en op camber bochten, en lichte toppen zijn allemaal ondergebracht binnen de grenzen ervan. Het is, zoals velen elk jaar ontdekken, weduwemaker. Het kan de meest doorgewinterde rijders twee keer, driemaal laten nadenken of zelfs een dag vrij nemen na slechts een handvol bochten. Vertrouwen is de sleutel. Niet alleen in uw eigen vaardigheden, maar ook in de machines die u meeneemt. De Ducati SuperSport S geeft je de nodige boost in zelfvertrouwen om niet alleen over het trottoir van de Crest te navigeren, maar ook om door de bergpassen te razen en van bocht naar bocht te vliegen.

Terwijl elke opeenvolgende bocht door de kleine schildgleuf van mijn AGV Carbon Modular-helm stroomde, de meest comfortabele helm die ik ooit heb gedragen, leunde ik steeds meer op de fantastische Öhlins-voorvork van de SuperSport S. Richtingsveranderingen treden op als bliksem. Het enige dat de draaipunten van de Ducati belemmerde, was mijn eigen traagheid om te glijden en mijn reet van bakboord naar stuurboord te hangen. Dit kan de laatste reden zijn om me ertoe te brengen de braadworst en pizza te laten liggen, maar bij nader inzien zal ik nooit Valentino Rossi zijn. Pizza, braadworst en bier zijn er om te blijven.

Mijn knieën, zoals je je zou voorstellen bij het besturen van iets dat zo was opgezet voor mensen met een los begrip van zelfbehoud, hingen bijna onmiddellijk gevaarlijk dicht bij het haveloze asfalt. En dat maakt het zo'n geweldige motorfiets. De SuperSport S wekt een soort wildheid op die anders is dan het Monster dat zijn trellis-frame deelt of de rechte hooligan-aard van de Hypermotard waarvan hij zijn motor leent. Het is ook niet de echte racetrack-sociopaat Panigale V4. Het is een rare samensmelting van allemaal. Mogelijk de perfecte Ducati.

Tijd om te beslissen of dat waar is.

Ik ben er eerlijk gezegd niet zeker van of er een kier zit in het pantser van de Ducati. Voor sommigen is het misschien de prijs van $ 14.995. Hoewel hij competitief is tegen andere sportfietsen in zijn klasse (zoals de Suzuki GSX-R 1000 en de Kawasaki NinjZX-10R), is de SuperSport S nog steeds een duur speeltje. Maar lang niet zo duur als de Panigale V4. Maar niet zo goedkoop als de Monster.

De SuperSport S is goed. Snel. Comfortabel. Uiterst benaderbaar. En als je de nieuwste en beste supercars in de omslachtige canyons van Los Angeles bombardeert, is het heerlijk speels en zul je van oor tot oor grijnzen. Ik heb het Monster getest. Ik heb de XDiavel getest. En ik heb met Scrambler gespeeld. Maar om de SuperSport S adequaat als de perfecte Ducati te verklaren, moet ik de Panigale V4 nog testen. Tot dan, ja, ik zou moeten zeggen dat de SuperSport S de perfecte Ducati is - in ieder geval de perfecte Ducati voor deze met maïs gevoede Chicagoan.