Als het gaat om een van de beste tiki-bars in het land, denk je misschien niet aan de wijk Logan in Chicago. Maar als je in Lost Lake bent geweest, is dat zo, met een warme en uitnodigende plons.
De bar is pas een paar jaar geleden opgericht en heeft sindsdien een behoorlijk aantal prijzen gewonnen. Het is drievoudig James Beard Foundation-halve finalist voor Outstanding Bar Program, werd in 2017 door Esquire uitgeroepen tot een van de beste bars van het land en verkozen tot Best American Cocktail Bar bij de gerenommeerde bar-industrie met Tales of the Cocktail in 2018., het spreekt voor zich dat je misschien een paar minuten moet wachten op een van zijn geliefde brouwsels.
Zoals zoveel tiki-etablissementen in de geheel door land omgeven sectoren van de lagere 48, lijkt Lost Lake op iets dat we zo wanhopig willen. In het holst van de winter in het middenwesten is de stomende tikibar niet alleen een drinkplaats, het is een toevluchtsoord. Goede doktoren schrijven het voor. Goede vrienden maken het verplicht. Er is geen betere manier om je voor te stellen dat je ergens anders bent, met name een vochtige en wazige plek, gedrapeerd met bananenbladeren en decoratief wrak en jetsam.
Het succes van Lost Lake is te danken aan een aantal dingen. Het is niet alleen een kitscherige interesse in equatoriale drank, met gimmickachtige zandvloeren, miniatuurparaplu's en vrijetijdsmuziek die door de luidsprekers waait. In plaats daarvan eert de bar tiki-rituelen en perfect iconische en inventieve drankjes (volgens het Strangers in Paradise-programma), en maakt presentaties zo mooi dat je je telefoon tevoorschijn haalt voor de eerste slok.
De balk past zijn toverstaf toe op dingen als BataviArrack, pandan, Makrut-limoenblad en habanero-struik. De rumcatalogus is uitgebreid, zoals het hoort, en omvat landen, stijlen en vatregimes. En de ruimte en de vaten waarin de drankjes worden geserveerd, voelen aan als tijdloze schatten.
Lost Lake is het geesteskind van partners Paul McGee en Shelby Allison. De eerste runde ooit de gevierde tikibar Three Dots and Dash, terwijl de laatste publicist was. De twee registreerden tonnen industrie-uren, werkbar en binnen grotere restaurantgroepen. Ze wachtten tot de tijd rijp was, bouwden een encyclopedische kennis van tiki-heid op en sloegen toen op.
Hoe cool het paar ook is, een deel van de versheid van de bar is te danken aan een andere invalshoek. Lost Lake bracht Land en SeDept., Een innovatief studio- en creatief team dat zijn ongelooflijk pakkende esthetiek heeft geleend aan projecten als Sparrow, Leatherbee Distillers en Parson’s Chicken and Fish. Als gevolg hiervan begint Lost Lake zich nu al als een instelling te voelen.
Het glazuur op de tropische cake is afkomstig van genre-goeroe Martin Cate, een van de partners van de bar. Cate is een veelgeprezen auteur en de eigenaar van Smuggler’s Cove in San Francisco. Hij is ook betrokken bij andere tiki-instellingen zoals False Idol in San Diego en Hale Pele in Portland. Muzikanten vormen supergroepen; ervaren geestenexperts en tiki-aanbidders vormden Lost Lake.
"Lost Lake heeft het moderne tiki-spel enigszins veranderd toen het in 2015 werd geopend", zegt Penelope Bass, senior editor bij Imbibe. De drankpublicatie noemde Lost Lake dat jaar de bar van het jaar. "Ze pakken niet alleen de klassiekers, maar ze hebben het genre ook als springplank gebruikt om te experimenteren met nieuwe smaakcombinaties en minder traditioneel gebruikte sterke dranken zoals whisky, mezcal en sherry."
Dat betekent troostende tropische drankjes zoals This is the Way to Burn, een mix van scotch whisky, cognac, orgeat, passievrucht, abrikoos, citroen, habanero-struik en absint. Of de beroemde Fogcutter van Trader Vic uit 1940, een zorgvuldige mashup van gerijpte rhum agricole, London dry gin, cognac, orgeat, Curacao, Amontillado sherry en lemon.
"Ze hebben bewezen dat tiki niet zomaar een lijst met cocktails is, maar een speelse benadering van drankjes die iedereen kan waarderen", zegt Bass.
