De Beste John Waters-films, Gerangschikt

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

De canon van geweldige auteurs voor je gemiddelde cinefiel omvat een zeer vaste reeks gerespecteerde heteroseksuele artiesten: Kubrick, Tarantino, Eastwood, Scorsese, Nolan, enz … Maar als je kennis van de filmgeschiedenis maar zo ver gaat, ontneem je jezelf echt een aantal van de beste films ooit gemaakt. Hoewel er geen twijfel bestaat over het talent van die bovengenoemde lijst, vallen echte, subversieve en experimentele cinema's vaak uit de boot.

John Waters, ook wel The Pope of Trash of the Prince of Puke genoemd, biedt een heel andere lens waardoor de film kan worden bekeken: in plaats van esthetische schoonheid of emotionele catharsis te bieden, streeft Waters naar shock en walging. Deze transversale van filmische waarden druist in tegen eeuwen van zowel middlebrow als elitaire kunstkritiek, en heeft hem een toegewijde cultus opgeleverd die het groteske omarmt.

Waters, die in 1969 zijn eerste lange speelfilm debuteerde, verdeelt de critici decennialang met zijn onbeschaamde afbeeldingen van een soort homoseksuele underground vol criminelen en seksuele afwijkingen. Zijn vaste groep acteurs, bekend als de Dreamlanders, is sindsdien vereeuwigd als queer-iconen: vooral de drag queen Divine, wiens grimmige en doelbewust lelijke uiterlijk ironisch genoeg sindsdien een paradigma van alternatieve schoonheid is geworden.

Gerelateerd lezen

• Beste Quentin Tarantino-films
• Beste David Lynch-films

Maar niet alle Waters-films worden op dezelfde manier gemaakt, vooral omdat reguliere studio's probeerden zijn merk van ongebruikelijke afwijkingen te coöpteren. Welke films zijn het bekijken waard en wat kan worden overgeslagen? We hebben de filmografie van de Godfather of Filth gerangschikt om u te helpen dat te achterhalen:

11. Vuile schaamte

Waters 'laatste speelfilm, Dirty Shame, is van begin tot eind een puinhoop. Wat begint als een kroniek van bizarre fetisjen, culmineert in een aantal niet-grappige en jeugdige reeksen van absurde seksuele handelingen. Het is niet helemaal de schuld van Waters: een langdurige strijd om de extreem seksuele inhoud van de film maakt zwaardere gecensureerde versies van de film absoluut onsamenhangend. Johnny Knoxville (ja, van Jackass) doet zijn best en slaagt erin de onzedelijke energie van Waters 'late Dreamland-leden te kanaliseren, maar de subversieve pathos van de film houdt eenvoudigweg geen verband met de eerdere werken van de regisseur. Het ergste van alles: de film was zo'n enorme financiële mislukking dat het voor Waters moeilijk werd om financiering voor projecten in de toekomst veilig te stellen. Echt jammer!

10. Huilebalk

Crybaby is John Waters 'pastiche van doo-wop-muziek uit de jaren '50 en '60 - een golf van Amerikaanse naïviteit. De film is een soort herinterpretatie van Grease met slechts iets minder schmaltz. Hoewel het productieontwerp van Rachel Talalay overduidelijk in het oog springt - en er is iets bruisend zwijmigs aan de tiener Johnny Depp (en zijn onmogelijk sterke kaaklijn) - is er iets irritants sacharine aan de hele film dat het meer vervelend dan vermakelijk maakt. De muzikale scènes zijn niet bijzonder boeiend. Zelfs als de cheesiness van het hele ding zowel parodisch als opzettelijk is, wordt de film irritanter dan vertederend. Er zijn natuurlijk enkele wonderbaarlijk weerzinwekkende aanrakingen: de vrouwelijke hoofdrolspeler in een scène die haar eigen tranen drinkt, is op de een of andere manier zowel poëtisch als liefdevol weerzinwekkend.

9. Cecil B. DeMented

liefdesbrief aan de underground cinema, deze postmoderne gelijkenis verkent het leven van een fictieve sekte van cultfilmaanbidders die op het punt staan een gewelddadige aanval te doen op het reguliere publiek. Melanie Griffith speelt het gehersenspoelde slachtoffer van deze terroristische factie, en ze is buitengewoon hilarisch in het afleveren van enkele van de vreemdste regels die Waters ooit heeft geschreven. Zelfreflexieve flex op het Hollywood Industrial Complex, Cecil is zowel lief als geestig - maar veel van de verwijzingen naar obscure filmiconen zullen waarschijnlijk verloren gaan bij meer voetgangers, wat betekent dat het iets minder toegankelijk is dan de andere werken van Waters.

8. Wanhopig leven

Waters 'obsessie met afvalcultuur wordt tot de meest logische conclusie gebracht met Desperate Living, over een huisvrouw in een buitenwijk die uit haar sjieke wereld is verbannen en gedoemd te leven in een bizar koninkrijk gemaakt van afval. Het is een leuk concept en Jean Hill is overal bijzonder verbluffend. Er is helemaal niets mis met Desperate Living - het is een perfect onderhoudende en zeer vreemde film, maar als een voorbeeld van Waters 'thesis over de schoonheid van de low-brow-cultuur is het gewoon niet zo aangrijpend of gedenkwaardig als zijn andere meesterwerken.

7. Seriële moeder

Kathleen Turner is een van Hollywoods meest ondergewaardeerde actrices en John Waters gaf haar een echt krankzinnige gelegenheid om te schitteren in Serial Mom. De matrone met huskystem speelt psychopathische huisvrouw over moordpartijen - waarbij ze iedereen vermoordt die de gemanierde fantasiewereld schendt die haar waanideeën hebben gecreëerd, terwijl ze tussen de steekpartijen door onzedelijke telefoontjes pleegt naar buren. Er is hier geen echte morele of politieke boodschap - het zou niet verkeerd zijn om de film stom te noemen, met een kleine kant van politieke satire - maar de absolute vrolijkheid waarmee het vulgaire uitgangspunt van de film wordt overgebracht, maakt het de prijs van toelating waard.

6. Polyester

Polyester zou Waters 'meest coherente en volledig gerealiseerde film kunnen zijn: in deze parodie op de zogenaamde' vrouwenfoto's 'uit de jaren vijftig speelt Divine de huisvrouw wiens leven om haar heen aan het afbrokkelen is - totdat ze (schijnbaar) wordt gered door de dromerige Todd Tomorrow, gespeeld door de onstuimige Tab Hunter, wiens gewaardeerde acteerreferenties de film mainstream legitimiteit gaven. Hoewel hij zoals altijd politiek klassenbewust is, vertraagt Waters zijn koortsachtige tempo met dit meer bedachtzame en iets minder theatrale drama. Het enige echte nadeel is dat Polyester in vergelijking met zijn andere werken wat traag aanvoelt.

5. Pecker

Ondanks dat een bijzonder wellustige homoseksuele daad het belangrijkste plot van Pecker is, is de film eigenlijk best gezinsvriendelijk! De gelijknamige held uit de middenklasse wordt een onwaarschijnlijke kunstster in New York nadat zijn foto's van zijn woest schuchtere leven in Baltimore de aandacht trekken van een krachtige curator. Hoewel hij onder druk wordt gezet om zijn pas ontdekte roem te omarmen, leert hij gaandeweg dat vrienden belangrijker zijn dan geld, en dat echte kunst uit het hart komt - zoals ik al zei, schokkend gezinsvriendelijk. Pecker zou waarschijnlijk naast John Berger's Ways of Seeing op kunstacademies moeten worden onderwezen, omdat het een essentiële - en veel toegankelijkere - objectles is over de politiek van smaak en de esthetiek van de klas.

4. Haarlak

Over gezinsvriendelijk gesproken, Hairspray is de meest milde film van John Waters, die een ongebruikelijke PG-beoordeling van de MPAA heeft gekregen. Veel beter dan de smakeloze remake uit 2007 - hoe durven ze John Travolt te casten om een rol te spelen die perfect belichaamd is door Divine! - de film uit 1988 beschrijft de tegenslagen van hoofdrolspeler Tracy Turnblad (Ricki Lake), wiens interraciale relatie haar kleine stad schandaliseert. De boodschap over sociale rechtvaardigheid gaat hier met een lepel suiker naar beneden, en de film is verrassend goedhartig en zoet gezien de meer wellustige reputatie van de regisseur. Enkele van de meest subversieve stukjes van de film (inclusief, in sommige iteraties, de beroemde kakkerlakkenjurk), die de film ervan weerhielden stroop te worden, werden helaas uit de Broadway-aanpassing weggevaagd. Waters is meestal op zijn best als hij vies is, maar de status van Hairspray als alom geliefde en scherpzinnige komedie laat zien dat hij meer dan één truc achter de hand heeft.

3. Mondo Trasho

Zoals met de vroegste werken van de meeste filmmakers, is Mondo Trasho een van de puurste distillaties van Waters 'esthetiek. Hoewel hij sindsdien afstand heeft genomen van deze experimentele film zonder budget (en hoewel het bijna onmogelijk te vinden is via legale kanalen gezien het gebruik van muziek zonder vergunning in de film), is Mondo Trasho essentieel voor echte smerige liefhebbers. Gebruikmakend van geen dialoog in de hele film, dwaalt Mary Viviene Pearce door het verlaten en bizarre Baltimore en ontmoet ze onderweg verschillende perverselingen - totdat Divine (vreemd bezocht door de geest van de Maagd Maria) haar onder haar walgelijke vleugel neemt. De film daalt verder af in puur surrealisme naarmate het vordert - wat betekent dat het duidelijk niet is gemaakt voor je gemiddelde publiek - maar het is een losgeslagen esthetische en vreemde premisse die tot op de dag van vandaag krachtig blijft.

2. Roze flamingo's

Dit is goddelijk op het hoogtepunt van haar krachten: zo transcendentaal verachtelijk dat ze zelfs levenloze objecten kan dwingen haar bevelen uit te voeren! Daarboven met de beste LGBTQ + -films ooit gemaakt, volgt Pink Flamingo de verdediging van Divine van haar titel als de Filthiest Person Alive - en haar verraderlijke plot om wraak te nemen wanneer ze met een uitdaging wordt geconfronteerd. Het misselijkmakende laatste moment van de film is misschien wel het meest iconische moment in drag herstory. Met een onberispelijk afschuwelijke styling van Van Smith, eindeloos aanhaalbare maffe dialogen en enkele werkelijk weerzinwekkende scènes met onverwachte prestaties van de menselijke anatomie, is Pink Flamingos rauw schandalig en niet voor bangeriken of gemakkelijk beledigd. Deze film is misschien de geboorte van wat bekend werd als punkethos, en zal voor altijd herinnerd worden als triomf van shock art.

1. Vrouwelijke problemen

Hoewel Pink Flamingo s het meest beruchte werk van Waters is, heeft Divine's opgang naar de Sadeïsche godin in de laatste scènes van Female Trouble decennia lang zowel filosofen als filmbezoekers geïnspireerd en verontrust. De voorloper van de postmoderne gendertheorie, Judith Butler, noemde het werk zelfs als belangrijkste invloed op haar denken. In Female Trouble rent de verwende Dawn Davenport (gespeeld door een steeds psychotischer Divine) weg van haar familie en wordt ze geconfronteerd met een reeks trauma's voordat ze de schitterend misvormde Queen of Crime wordt. Verloren in haar narcistische fantasieën en getekend door de wereld om haar heen, eist ze van haar toegewijden "Die for art!" terwijl ze een pistool afvuurt op de menigte van haar volgelingen. Divine vibreert absoluut van glamour en kracht, en Waters geeft haar overal verbluffend asociale en experimentele monologen. Female Trouble is de meest complete visie van Waters en blijft een krachtig statement over de schoonheid van transgressie.

Op zoek naar iets om nu te streamen? We hebben de beste Netflix-films, Amazon Prime-films en Hulu-films gevonden om vandaag te bekijken.