De Beste Films Van David Lynch, Gerangschikt

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Waarschuwing: overal wat spoilers

De smaak en waardering van het Amerikaanse publiek voor niet-verhalende cinema's is niet bepaald hoog - de meest gevierde hedendaagse Amerikaanse films hebben op zijn best middelmatige ambities. Daar is natuurlijk niets mis mee, en het is niet zo dat de avant-garde factie van de kunstwereld niet de schuld heeft van het maken van zeer ongenaakbare werken die de meeste mensen niet willen begrijpen. In de Verenigde Staten slagen maar weinig filmregisseurs met echt experimentele neigingen erin door te breken tot mainstream succes. David Lynch is een van de meest opvallende uitzonderingen.

David Lynch, een ware meester van het surrealisme, is een bekende schilder, fotograaf, beeldhouwer, schrijver, interieurontwerper, tv-showrunner, muzikant - en vooral filmregisseur. Zijn werken sinds het midden van de jaren 80 hebben de donkerste delen van de menselijke psyche onderzocht - een motief dat grimmig wordt afgewisseld met de inherente vriendelijkheid van zijn personages. Zijn werken zijn als invloed aangehaald door talloze enthousiastelingen die in zijn kielzog naar voren zijn gekomen.

De meeste werken van Lynch hebben veel gemeen: een nadruk op dromen, visuele waardering voor textuur en onverwachte kleurenpaletten, vreemdheid gevonden in banaliteit, verkenningen van de onderbuik van Amerika en heel veel gapende, sijpelende wonden. Maar om Lynch's universum te definiëren als alleen maar nachtmerrieachtig, negeert u de hoopvolle berichten die in de duisternis verborgen zijn.

Omdat Lynch's werken vaak inter- en intra-tekstueel zijn, is het moeilijk om te weten waar te beginnen met zijn obscure oeuvre. We bekijken Lynch's beste werken in deze (zeer subjectieve) gerangschikte lijst van zijn beste films. Hopelijk helpt het je erachter te komen wat essentieel is en wat de moeite waard is om over te slaan:

10. Duin

Dune is ten onder gegaan als een van de grootste filmische mislukkingen in de geschiedenis, en eerlijk gezegd verdient het die reputatie. Hoewel Lynch's beelden soms adembenemend zijn, is de plot onbegrijpelijk - en niet omdat het surrealistisch is - alleen omdat het slecht gemaakt is. Het was vanaf het begin een soort van onredelijke taak: de mythos van de Dune-roman is veel te groot en complex om sowieso al op het scherm vast te leggen, en Lynch had het absurde project al geërfd van collega-auteur Alejandro Jodorowsky, wiens wilde en excentrieke control vision maakte een realistische aanpassing zelfs nog onmogelijker (zie: Jodorowsky's Dune-documentaire voor meer informatie daarover). Last-minute bemoeienis met de studio in een poging om de film in iets echt begrijpelijks te veranderen, had de situatie misschien nog erger gemaakt - wat Lynch ertoe bracht zijn naam volledig van het project te halen. Vreemd genoeg is het grootste probleem het geluidsontwerp: de zang is zo laag gemixt dat een groot deel van de film letterlijk onhoorbaar is. Welke troep.

9. Wild At Heart

de jonge Nicolas Cage en een nog jongere LaurDern spelen een paar vluchtende geliefden in deze film gebaseerd op de gelijknamige roman van Barry Gifford. Lynch zet een aantal echt rare spins op het bronmateriaal, waarbij hij het einde volledig herschrijft, zodat zijn film eindigt in een soort non-sequitur waarin Sheryl Lee op onverklaarbare wijze uit de lucht neerdaalt, verkleed als Glindthe Good Witch. Wild at Heart is nog steeds een geweldige film die overal campy-geneugten biedt (dankzij Cage's overdreven acteren), maar het mist de finesse en schoonheid van Lynch's meer verfijnde werken.

8. Het rechte verhaal

Welnu, hier is de echte draai: The Straight Story is een volledig gezinsvriendelijke, door Disney geproduceerde David Lynch-film met een G-rating. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, verkent Lynch de eenvoud van het Amerikaanse middenwesten in dit verhaal over de zieke 70-jarige die op een grasmaaier in meerdere staten reist om zijn zieke broer te bezoeken en het weer goed te maken. Onderweg ontmoet hij verschillende goedhartige mensen die hem helpen veilig op zijn bestemming aan te komen. Dat is het echt: geen afschuwelijke droomsequenties, geen seksueel geweld, geen rottende openingen. De film is absurd zachtaardig, weelderig gefilmd, overduidelijk melancholisch en belachelijk traag, maar het hart is onmiskenbaar zoet. Het grootste minpunt is dat het nogal saai is.

7. Inland Empire

Inland Empire is de dichtste film van Lynch: met een speelduur van 3 uur en 17 minuten wordt het publiek aangevallen met spervuur van meestal losgekoppelde scènes die nauwelijks een verhaal opleveren. Segmenten van Lynch's griezelige webserie 'Rabbits' worden willekeurig geïntroduceerd tussen scènes waarin LaurDern blijkbaar haar verstand verliest. Maar is haar personage een actrice die verschillende rollen speelt of ervaart ze een psychotische episode? Hoewel de uitvoering van Dern een van de meest angstaanjagende dramaturgie is die ooit aan film is gewijd, is het simpelweg onmogelijk om deze film aan iemand aan te bevelen, aangezien het meeste publiek niet in staat is om niet-verhalende films te tolereren. Dat gezegd hebbende: als je van ondoorgrondelijk en onheilspellend surrealisme houdt, is Inland Empire misschien wel het beste werk van Lynch.

6. Olifantenman

Elephant Man is de meest gevierde film van Lynch als het gaat om het reguliere publiek (hij was genomineerd voor acht Oscars), en hij heeft absoluut veel emotioneel gewicht. Hoewel de film een diepgaande en zinvolle verkenning is van menselijk verdriet, gaat er iets verloren wanneer Lynch's meer kunstzinnige neigingen van hem worden weggenomen. Het acteerwerk van John Hurt en Anthony Hopkins is verbluffend en de visuele styling (en make-upontwerp) blijft onberispelijk. Het is geen verrassing dat de studio probeerde het vaag abstracte einde te herschrijven tot iets meer voetgangers, maar Lynch's weigering om een compromis te sluiten, zorgde er meestal voor dat de film niet gemeengoed werd.

5. Twin Peaks: Fire Walk With Me

De eigenzinnige tv-serie van Lynch had serieuze cult-aanhang vergaard voordat een bloedige oorlog over creatieve controle hem ertoe bracht de show halverwege het tweede seizoen te verlaten. Hij kwam uiteindelijk terug om de grote finale van de soapserie af te sluiten die meer vragen dan antwoorden bood. jaar daarna bracht Lynch een soort prequel uit die - nogmaals - bijna niets opleverde ter verduidelijking van het ongebruikelijke verhaal van de show. Dat gezegd hebbende, Fire Walk With Me is een van Lynch's meest emotioneel impactvolle en mooie films. Het probleem is dat het nauwelijks coherent is, zelfs voor sommigen die de ins en outs van de Twin Peaks-kosmologie kennen. Het is vrijwel niet te bekijken als op zichzelf staand kunstwerk, maar het is verwoestend prachtig als je de TP-kennis echt hebt bestudeerd.

4. Gumkop

Eraserhead is de eerste lange speelfilm van Lynch, en hij is net zo ambitieus en bizar als je zou verwachten van een pas-uit-de-kunst-schoolauteur. Daarin speelt Jack Nance de nieuwe vader wiens monsterlijke kind moorddadige fantasieën opwekt. Hoewel Eraserhead in veel opzichten de puurste distillatie blijft van Lynch's belangrijkste thema's en motieven, maken de misselijkmakende visuele effecten en het maagkrakende geluidsontwerp (gemaakt door Lynch zelf) de film echt moeilijk om naar te kijken. Misschien heeft geen enkele film ooit het gevoel gevangen te zitten in een nachtmerrie zo nauwkeurig vastgelegd als Eraserhead, maar dat is niet precies wat de meeste kijkers willen. Zelfs als het te grotesk is voor iemand anders dan diehard horrorfans, zouden velen toegeven dat het een meesterwerk is.

3. Verloren snelweg

Aan de hand van esthetische aanwijzingen uit film noir-klassiekers zoals Kiss Me Deadly, begint Lost Highway met een stel dat video ontdekt van zichzelf die voor de deur ligt te slapen en snel overgaat in een apocalyptische en lichaamsveranderende nachtmerrie. Hoewel het technisch gezien whodunnit is, neemt Lynch elementen van horror op in het verhaal, vooral in de beroemde, losgeslagen scène 'de oproep komt van binnenuit'. Bill Pullman is de hoofdrolspeler met grote ogen van dit vreemde verhaal - hoewel hij driekwart van de film op mysterieuze wijze uit de gevangenis verdwijnt. Nogmaals: verwacht niet dat er plotseling een coherente analyse naar voren komt en de griezelige gebeurtenissen van de film weg verklaart, het is beter om de beelden gewoon over je heen te laten spoelen dan te hopen dat alles samenkomt in een sensueel verhaal.

2. Mulholland Drive

Mulholland Drive is een bizarre filmpuzzel. De hoofdrolspelers spelen elk meerdere personages of rollen, waarbij ze zonder waarschuwing of uitleg van naam en identiteit wisselen, alsof ze in een droom zijn. Naomi Watts en LaurHarring spelen vrouwen met een losse greep op de realiteit en raken onbedoeld betrokken bij een buitenaards misdaadplan dat hun begrip te boven gaat. Er is geen echte oplossing, geen definitieve interpretatie, geen duidelijke uitleg die perfect begrijpt wat er werkelijk in de film gebeurt - wat onvermijdelijk het publiek zal vervreemden dat hunkert naar meer simplistische of ongecompliceerde verhalen. Lynch's oog voor prachtig complexe beelden en zijn inzichten over verdorvenheid en duisternis maken deze film echter tot een waar kunstwerk.

1. Blauw fluweel

Blue Velvet staat bovenaan deze lijst, vooral omdat het een perfecte balans vindt tussen vreemd en surrealistisch, terwijl het nog steeds toegankelijk is voor mensen zonder masterdiploma in de kunsten. In deze zenuwslopende verkenning van Amerika's louche onderbuik, ontmoet tienerdetective een ondergrondse wereld van verboden en gevaarlijk verlangen. Het duistere, seksuele geweld zal zeker veel kijkers uitdagen, maar de verbluffende cinematografie, het voortreffelijk sensuele acteerwerk en de beklijvende muziek (van de frequente Lynch-medewerker Angelo Badalamenti, natuurlijk) in de hele film betoveren sinds 1986 dromerige cinefielen. Isabell Rossellini, Kyle MacLachlan en Dennis Hopper vormen een (on) heilige drie-eenheid van pervers melodrama.