We Hebben Het GMC-terrein Van Beoordeeld Tijdens Een Testrit In Yellowstone

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Het eerste dat me opviel toen ik de 2018 Terrain voor het eerst op de luchthaven ophaalde, was het slanke en luxe ogende ontwerp. De mannelijke randen riepen de kracht van het Amerikaanse Westen op - perfect voor een cruise door National Park. De 19-inch, ultraheldere, machinaal bewerkte aluminium wielen trokken de aandacht naar de grote, bijna panoramische ramen en vervolgens naar voren, waar massieve LED-koplampen een herhaling van de iconische GMC-grille flankeerden. Dit voertuig ziet er mooier uit en zeker niet uw gezins-SUV vanwege zijn kleinere formaat (er is hier geen derde rij) en kleinere laadcapaciteit (hoewel nog steeds groot genoeg om al onze outdooruitrusting of boodschappen in op te bergen).

Terwijl ik van Bozeman naar het zuiden op Route 191 naar Big Sky liep en mijn eerste nacht in Collective Retreats Yellowstone (mooi zittend op een hoogte van 7.500 voet en omringd door Lone Mountain en Fan Mountain, beide boven 10.000 voet), ging de sneeuw verder en de bergen doemden steeds groter op. De geplaveide straat maakte uiteindelijk plaats voor diep uitgesleten, kuilen, onverharde weg die was veranderd in een dikke rivier van sneeuw en modder. Deze eerste ontmoeting met een tractie-gecompromitteerd oppervlak vereiste vierwielaandrijving en het 2018 GMC Terrain antwoordde met de kleinste draai aan de knop. Gelegen op de console waar de versnellingspook normaal zou zijn, stelde het tractiekeuzesysteem van GMC me in staat om moeiteloos van voorwiel- naar vierwielaandrijving te gaan zonder A) het voertuig te parkeren of B) naar beneden te reiken voor een speciale versnellingspook. Het tractiesysteem werd onmiddellijk ingeschakeld en schopte modder in alle richtingen terwijl het me moeiteloos door de volgende 15 minuten op Mountain Trail Road droeg, met zijn vele kliffen, met modder doorzeefde beklimmingen en dalen.

De verwarmde stoelen en het stuur van de Terrain, evenals de klimaatregeling met twee zones, hielden me warm terwijl de temperatuur buiten bleef dalen. De weg veranderde van modderige slurry in meer een pokdalige consistentie van ijs met diepere, bredere gaten. Gelukkig zijn de 2018 GMC Terrain voorzien van Macphereson Strut-voorwielophanging en vierarmige achterwielophanging, die beide zijn ontworpen om onregelmatigheden op de weg (lees: kuilen) te minimaliseren en voor een soepeler rijgedrag te zorgen. Het veersysteem stelde niet teleur. Er waren enkele ogenblikken dat ik werd rondgeduwd, maar geen van de hobbels was erg genoeg om mijn koffie uit het deksel te laten spatten.

Hoewel ik helemaal geen klachten had over de vierwielaandrijving van de Terrain, de twee liter turbo-viercilindermotor, 252 pk, 260 foot-pounds koppel of een automatische transmissie met negen versnellingen, had ik wel grote problemen bij de overgang van het gebruik van normale versnellingspook (achter het stuur of op de middenconsole) naar GMC's nieuwe "Electronic Precision Shift", wat eigenlijk gewoon een technische term is voor: "We hebben de versnellingspook verwijderd en hebben u in plaats daarvan knoppen gegeven." Misschien ben ik ouderwets en zit ik vast in mijn wegen, maar ik vond het bijna onmogelijk elke keer dat ik het terrein betrad om te onthouden dat ik gewoon op de D-knop onderaan het technisch geladen dashboard bij de console moest drukken om het voertuig in versnelling. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik die spookversnelling heb bereikt om de afwezigheid ervan te vervloeken. De drukknop om te parkeren gooide me er ook van af, waardoor ik me afvroeg wat het doel van deze beweging was, behalve om coureurs voor te bereiden op de aanstaande overgang van GM naar een volledig elektrische line-up tegen 2023 (wat ik juich voor de opdrachtgever!).

Na een ijskoude, besneeuwde, maar absoluut comfortabele nacht (bedankt thermisch ondergoed) bij Collective Retreats in een luxe tent verwarmd door een houtkachel, vertrok ik de volgende ochtend om het eerste en grootste Nationale Park van het land te verkennen. Ik reed weer naar het zuiden op Route 191, langs de Gallatin River en de westelijke ingang van het park in West Yellowstone, Montana. Van daaruit klommen we naar het 8000 voet hoge Yellowstone-plateau waar alle geothermische activiteit plaatsvindt. Dit is waar de brandstofefficiëntie van het terrein van start ging, want, als je het niet wist, Yellowstone National Park heeft verkeer … heel veel verkeer.

Om te beginnen is de maximumsnelheid overal in het bijna 3.500 vierkante kilometer grote park slechts 45 mph. Gelukkig haalt het Terrain minstens 21 mpg in de "stad", en ik vond de mijne in het park iets beter met ongeveer 22,5 mpg - niet slecht omdat ik herhaaldelijk moest stoppen voor het oversteken van buffelkuddes en weinig schurken-elanden. Automatisch voorwaarts remmen met lage snelheid, onderdeel van een extra comfortpakket, was ook handig als ik het te druk had met staren naar enorme, knuffelende bizons en geen aandacht schonk aan de chauffeurs die voor me op de rem sloegen.

Een andere veiligheidsfunctie die goed van pas kwam toen ik van de parkeerplaats in de modder naar de uitkijkpunten van de geiser werkte, was de camera aan de achterzijde (die ervoor zorgde dat ik grootmoeder of kind niet uitschakelde terwijl ik achteruitreed uit de vele en drukke parkeerterreinen). De waarschuwing voor kruisend verkeer achteraan was ook nuttig wanneer groepen toeristen besloten zonder waarschuwing achter mijn voertuig te schieten.

Al met al maakten de geavanceerde veiligheidsvoorzieningen, de ingebouwde Wi-Fi-hotspot en het extra zonnedak van het hemellandschap de Terrain tot zijn eigen uitstekende uitkijkplatform, waardoor de bestuurder en passagiers konden genieten van het adembenemende landschap van scherpe, besneeuwde bergen; dichte dennenbossen; en lange, uitgestrekte grasvlaktes gehuld in stoomwolken die uit de hete grond beneden losbarsten.

Nadat ik de hele dag in het park had doorgebracht, trok er weer een sneeuwstorm door het gebied en dwong me zuidwaarts richting Jackson Hole, Wyoming, van West Thumb en Yellowstone Lake langs de John D. Rockefeller Jr. Memorial Parkway die Yellowstone met het Grand Teton National Park verbindt., zonder twijfel, de meest fotogenieke van alle Nationale Parken. Van daaruit vervolgde ik de extreem smalle, extreem modderige route langs Moose Jackson Road naar Teton Village. Dit deel van de rit gaf me de kans om de offroad-tractieoptie van de Terrain uit te proberen, die zijn werk deed zoals verwacht, me op de weg en in mijn 'rijstrook' hield door kilometerslange sporen, groeven, blinde bochten, en toeristen gapend naar berggeiten.

Ik eindigde mijn reis met een snelle nacht in Four Seasons Resort and Residences in Jackson Hole en nog een rit in het terrein naar de luchthaven van Jackson. Als passagier was de achterbank vrij ruim met voldoende beenruimte, goed uitgeruste middenarmsteun en console, luxueus leer, stoelverwarming aan de buitenkant en een Bose-geluidssysteem. Met een dergelijke passagiersruimte mag u van uw vrienden verwachten dat ze u altijd als vrijwilliger aanbieden om te rijden. Maar u vindt het niet erg - u zult genieten van het zitten achter het stuur van 2018 GMC Terrain.

Ik reed in de Terrain AWD Denali 2018 met een zonnedak met een hemellandschap, een geavanceerd veiligheidspakket, een comfortpakket, een waarschuwingspakket voor de bestuurder II, een aanhangwagenuitrusting en een metallic lak in grafiet, in de detailhandel voor in totaal $ 44.350. MSRP voor de laagste trimoptie van de Terrain is ongeveer $ 27.800.