Armoedeporno: Toeren Door 's Werelds Slechtste Sloppenwijken Voor Plezier En Winst

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

Het concept van "sloppenwijken" bestaat al sinds de jaren 1800. Het woord vond zelfs zijn weg naar de Oxford English Dictionary in 1884, dus het is niets nieuws. Halverwege de 19e eeuw zouden welgestelde Londenaren een dagtocht naar het East End van de stad maken om naar de onderdrukten te loeren. In de daaropvolgende decennia liepen toeristen en welgestelde inwoners door de Lower East Side van Manhattan om een glimp op te vangen van het leven van de armen in de stad. Toen de anti-apartheidsbeweging in Zuid-Afrika aan het einde van de 20e eeuw een omslagpunt bereikte, groeide de belangstelling onder toeristen om uit de eerste hand getuige te zijn van de omstandigheden in de beruchte townships van het land. Dus de zaden van het moderne commerciële sloppenwijktoerisme werden gezaaid.

In de decennia daarna is de niche uitgegroeid tot tientallen gebieden over de hele wereld. Rondleidingen door sloppenwijken zijn nu te vinden van het centrum van Detroit en de Dominicaanse Republiek tot Kopenhagen en Berlijn. In het kielzog van films als Slumdog Millionaire en City of God is de vraag naar sloppenwijktours in (onder andere) Indi en Brazilië exponentieel gegroeid. Conservatieve schattingen koppelen het jaarlijkse aantal bezoekers van sloppenwijken wereldwijd op de tientallen, misschien wel honderden, duizenden. Realistisch gezien zijn de aantallen veel hoger - misschien wel meer dan miljoen per jaar.

In de afgelopen jaren hebben sociale media ook gezorgd voor een toename van de behoefte van toeristen om het volgende grote, nieuwe en Instagram-waardige 'ding' vast te leggen. Er is een gelukzalig (lees: onwetend) gevoel dat veel ervaringen die ooit gevaarlijk, controversieel of ronduit taboe waren, veilig en met weinig tot geen consequenties kunnen worden ondernomen. Bungeejumpen is nu een relatief veilige sport; Afrikaanse safari's zijn nu ongeveer net zo gevaarlijk als een reis naar Chuck E. Cheese; en zelfs de top van de Mount Everest kan worden bereikt door elke redelijk geschikte persoon met voldoende vrij inkomen. Dus wanneer toeristen de kans krijgen om door enkele van de meest gruwelijke plekken ter wereld te reizen - met een smartphone in de hand, vanuit de veiligheid van een shuttle met airconditioning omgeven door getinte ramen - is het gemakkelijk om te zien hoe ziekelijke nieuwsgierigheid het overneemt. Die toeristen zullen tenslotte nooit echt interactie hebben met degenen aan de andere kant van het glas.

Maar lang nadat de Instagram-foto's zijn gepost en die toeristen naar huis terugkeren, blijven sloppenwijkbewoners achter met de echte angel van uitbuiting. Kennedy Odede groeide op in Kibera, een sloppenwijk in Nairobi met meer dan een miljoen inwoners waarvan wordt aangenomen dat het de grootste van Afrika is. In dit sombere opiniestuk, geschreven voor The New York Times, herinnert hij zich zijn ervaringen uit de eerste hand van sloppenwijktoerisme vanaf de andere kant van het glas:

“Ik was 16 toen ik voor het eerst een sloppenwijktour zag. Ik was buiten mijn huis van 30 vierkante meter aan het afwassen en keek verlangend naar het keukengerei omdat ik al twee dagen niet had gegeten. Plots nam een blanke vrouw mijn foto. Ik voelde me als een tijger in een kooi. Voordat ik iets kon zeggen, was ze verder gegaan."

Odede stelt het beter vast door te concluderen: “Sloppenwijktoerisme is eenrichtingsverkeer: ze krijgen foto's; we verliezen een deel van onze waardigheid."

Dit wil niet zeggen dat elke toerist op het punt staat om sloppenwijkbewoners uit te buiten. Het is duidelijk dat velen geloven dat een beter begrip van degenen die in dergelijke gebieden wonen, een manier is om te helpen. Maar hoe precies? Professor Fabian Frenzel, professor aan de Universiteit van Leicester, schreef het boek letterlijk over het onderwerp sloppenwijktoerisme. In een interview met Forbes stelt hij dat er iets te zeggen valt over basisbewustzijn:

"Sloppenwijktoerisme is aan de gang … mensen gaan eigenlijk drie uur durende rondleidingen in favela's maken, dan zouden veel meer politiek ingestelde reizigers zeggen:‘ Dat is vreselijk, hoe kun je dit doen? Dat is duidelijk voyeuristisch, 'enzovoort. [Maar] als je besluit dit te doen, toon je op zijn minst enige interesse in het feit dat er ongelijkheid is, en dat is iets dat in wezen een goede zaak is in vergelijking met mensen die naar Rio gaan en zeggen: 'Ik zal niet kijken op dit ', ook al is het er duidelijk.'

Hoe goed bedoeld ook, het gapen naar de allerarmsten door glas als dierentuindieren helpt niet veel. Tenzij degenen die de sloppenwijken bezoeken gemotiveerd zijn om te handelen, zullen deze rondleidingen waarschijnlijk niets oplossen.

Veel touroperators in sloppenwijken wijzen er snel op dat hun werk een manier is om terug te geven door de lokale gemeenschappen het broodnodige geld te geven. Ze stellen dat ze de economie rechtstreeks stimuleren door banen te bieden aan lokale gidsen. Dat kan waar zijn. Maar er is weinig toezicht in de branche en er is geen adequaat mechanisme om te bepalen hoe de winst van deze rondleidingen rechtstreeks ten goede komt aan de gemeenschappen. De meeste rondleidingen omvatten ook bezoeken aan gemeenschapsprojecten zoals de bouw van nieuwe scholen of educatieve centra door ngo's. Deze stops zijn bedoeld om reisgangers niet alleen een idee te geven van waar de gemeenschap is, maar ook waar ze heen gaat.

In veel opzichten grenst het huidige model van sloppenwijktoerisme aan een zalig onwetende "Disney-achtige" ervaring voor reizigers. Zolang toeristen geen zinvolle interactie kunnen aangaan met de lokale bevolking en betrouwbare regelgeving kan nagaan welke directe voordelen deze tours bieden voor hun gastgemeenschappen, zal sloppenwijktoerisme een moreel en ethisch mijnenveld blijven. Op dit moment lijkt het aan beide kanten nauwelijks te profiteren.