De 10 Beste Super Bowl-rustoptredens Aller Tijden

2024 Auteur: Francis Oldridge | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 20:41

De halftime-show van de Super Bowl kan net zo goed of beter zijn dan de voetbalwedstrijd zelf. Als er niets anders is, zit het boordevol praal, rekwisieten en meezinghits van enkele van de grootste namen in de muziek.

De grote game van dit jaar ziet er een beetje anders uit, maar de essentie is nog aanwezig. Twee teams, Kansas City en TampBay, zullen het tegen elkaar opnemen en strijden om te worden gekroond tot het beste team van het hele land. En als het tweede kwartaal afloopt, zullen muzikanten en optredens het podium betreden en iets gedenkwaardigs afleveren.

Hoe diepgeworteld de halftime-show ook is geworden in de Amerikaanse cultuur, het is echt een vrij moderne ontwikkeling. Michael Jackson begon de headliner-trend al in 1993 (geweldige show, maar voor het geval je het nieuws niet volgt, de King of Pop is terecht geannuleerd) en dat is sindsdien het thema. Voorafgaand was de rustshow meestal gericht op fanfares of door Disney geproduceerde eerbetonen aan verschillende films uit regio's van de wereld. Er zijn enkele juweeltjes in dit tijdperk, maar de meeste gesprekken over waterkoelers waren gericht op uitvoeringen vanaf het midden van de jaren 90.

Zoals de beste SNL-uitvoeringen aller tijden of de beste bieren om je koelkast mee te vullen, is het een discutabele lijst. Maar we zijn er zeker van dat deze tien Super Bowl-rust-shows uit de recente geschiedenis tot de meest memorabele en magnifieke om te zien behoren, of het nu gaat om een rewatch of een eerste getuige.

Diverse handelingen (1967)

De eerste Super Bowl-halftime-show aller tijden had allerlei leuke nieuwigheden. Het middelpunt tussen de Packers en Chiefs was gevuld met goed gechoreografeerde fanfare-sets van de University of Arizon en Grambling State. Er waren een kerel die in jetpack tussen de duiven vloog, optreden van trompettist Al Hirt, en veel vlaggen wapperen van boorploegen. Het zijn korrelige beelden, maar het geeft je een idee van hoezeer de aard van de uitvoering is veranderd, van wat in wezen een verheerlijkte parade van middelbare scholieren was tot wie is wie karaoke spectaculair is.

The Rockettes (1988)

Wat is er niet leuk aan een show met 88 vleugels en een swingband met 400 leden? Het antwoord is niets. Zelfs Liberace zou deze halftime-uitvoering geweldig hebben gevonden. Het werd geproduceerd door Radio City Music Hall en bevatte zelfs dansrock ‘n’ roller Chubby Checker, met een schijnbaar leeggelopen discobal. Het thema was "iets groots" en alleen de piano-opstelling voldeed aan dat en meer. Het was een stijlvolle aangelegenheid, met in smoking geklede muzikanten. Maar het glazuur op de taart waren The Rockettes, die dansten en tikte op gigantische pianotoetsen in glorieus metalen schoeisel.

New Kids on the Block (1991)

Deze maakt de lijst voornamelijk vanwege zijn vreemdheid. Het plan was om er een gezonde, gezinsvriendelijke aangelegenheid van te maken, zodat het in wezen door kinderen wordt uitgevoerd. Het is een bizarre mix van Disney-personages, voetballers, kindersterren en New Kids on the Block. De jongensband zingt onder kinderen die dansen voor een paar Disney-kasteel rekwisieten. Petje af voor het netwerk dat ze zelfs zoiets zoets hebben geprobeerd, ondanks het feit dat de massa meestal gewoon sexy dansen, explosies en popsterren wil. Het is op een positieve manier heerlijk onhandig en echt een hoofdbreker.

DianRoss (1996)

Fit met podium dat eruitziet als skatepark, de prestaties van DianRoss in 1996 zijn goed. Het is vrij typisch om door fragmenten van je hits te snuffelen als je de headliner bent tijdens het grote spel en terwijl Ross dat doet, doet ze het vrij moeiteloos. Haar kostuumwisselingen zijn geweldig, haar positiviteit is aanstekelijk en de vertolking van het kerkkoor van Ain't no Mountain High Enough is boeiend. Ross vertrekt met wat velen beschouwen als de beste Super Bowl-uitgang aller tijden - halverwege de helikopter.

U2 (2002)

Het is duidelijk dat deze set gewoon een degelijke pop-rock uitvoering is. Bono mengt zich met het schreeuwende publiek en struint rond op een catwalk-achtig podium. Naast de high-octane versie van Beautiful Day speelde de band de JoshuTree-hit Where the Streets Have No Name. The Edge krijgt een vergunning om te versnipperen, er zijn genoeg glowsticks en Bono parades rond als een maniak. Het is het feel-good, anthemische en patriottische gedoe waar Amerika naar verlangde in de pas na 9-11 wereld. Het is ook zo vroeg, een deel van de reden dat het een blijvertje is. Plus, dank aan U2 voor het spelen van hard.

Paul McCartney (2005)

Paul McCartney is de show tijdens deze fantastische run door enkele oude Beatleshits. Hij is jeugdig en pittig en bezit het gigantische, geometrische gloeiende podium, ontworpen voor de vele luchtopnamen tijdens de affaire. Het is een openhartige herinnering aan hoe verdomd getalenteerd McCartney is. Afgezien van de setlist met vier nummers (en wat vuurwerk, laten we eerlijk zijn), is er weinig meer dan alleen hij en zijn band het verscheuren en af en toe soleren. McCartney neemt de piano aan voor 'Live and Let Die', een kronkelend nummer met meerdere delen dat op maat lijkt te zijn gemaakt voor de korte aandachtsspanne van het Super Bowl-halftime-publiek. Hij eindigt met Hey Jude, een nummer waar je tijdens het refrein gewoon mee kunt schreeuwen.

Prins (2007)

Alom beschouwd als de beste Super Bowl-uitvoering aller tijden, voelt de set van Prince nog steeds bovennatuurlijk aan. Hij betreedt in stijl, met Queen's We Will Rock You voordat hij zich nestelt in Let's Go Crazy. Prince verspilt geen tijd om te pronken met zijn gitaarkarbonades en zijn symbolische paarse podiumdazzles. Misschien wel het meest indrukwekkend is dat de Purple One constant in beweging is zonder een enkele gitaarnoot of zang te missen. Zijn vermenging van All Along the Watchtower in Foo Fighters 'Best of You is verrassend naadloos. En hij maakt de krachtpatset af met Purple Rain terwijl het regende. Dat is moeilijk te overtreffen.

The Who (2010)

The Who wilden laten zien dat oude jongens nog steeds sommige versterkers kunnen laten ontploffen en buitengewoon hard kunnen rocken. Het wordt altijd een leuke set als je van start gaat met de vurige versie van Pinball Wizard. Schreeuw uit naar het ruimteschip-achtige podium, het kristalheldere drumstel, wat behendig harmonisch werk en Pete Townshend's windmolengitaarwerk. Je kunt je voorstellen dat alle tieners en twintigers de band na het optreden googelen, en zich afvroegen waarom ze er nooit eerder bij waren gekomen.

Beyoncé (2013)

Laten we eerlijk zijn, Beyoncé is gebouwd voor dit soort podia. Ze krijgt zoveel keer op keer te zien, van het commanderen van Coachell tot deze geweldige set in New Orleans in 2013. Queen Bey heeft de volledige leiding, tot het punt waarop je helemaal vergeet welke sport er aan de hand is, laat staan de score. Er is een sprankelende elektrische gitaar, digitale duplicaten van Beyoncé die op het podium speelt en zelfs de reünie van Destiny's Child. Het dansen is bijna onberispelijk, de kledingkast onthult perfect. Wanneer ze zich vermenigvuldigt op het podium tijdens Baby Boy, voelt de fantasie tot leven komen. Volgens de voorkeur van de muzikant doet ze het allemaal voor een uitgestrekte en getalenteerde liveband.

Justin Timberlake (2018)

Justin Timberlake speelt tijdens Super Bowl 2018 maar liefst elf nummers. Zoals je zou verwachten, zit de show vol slimme dansbewegingen en geweldig achtergrondtalent. Hoogtepunten zijn onder meer de bigbandversie van My Love, de versie van Suit and Tie gemaakt met de band van de University of Minnesota en de cover van Prince. JT eindigde met een knal en sloot zijn set af met het enorm aanstekelijke Can't Stop the Feeling. Het hele ding voelt als de coolste man op het coolste huisfeest, gewoon zijn ding aan het doen.